Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

Instalując system operacyjny na dysku HDD albo korzystając z płyty BD lub nawet szybkiego pendrive’a USB 3.0, niestety zawsze trzeba się liczyć z zauważalnie dłuższym czasem uruchamiania systemu oraz powolniejszym ładowaniem programów. Zwykłe dyski talerzowe HDD mają znacznie większe opóźnienia dostępu do danych, bo korzystają z mechanicznego odczytu – głowica musi fizycznie znaleźć się nad odpowiednią ścieżką, więc losowy dostęp do plików zajmuje dużo więcej czasu. To trochę jak porównanie roweru do samochodu – niby oba dojadą do celu, ale różnica w szybkości jest kolosalna. Płyty BD i inne nośniki optyczne są zaś od dawna wycofywane z codziennego użytku, głównie z powodu bardzo niskiej przepustowości i dużej podatności na uszkodzenia. Z własnego doświadczenia wiem, że nawet najlepszy pendrive na USB 3.0 nie dorówna SSD – transfery są ograniczane przez kontroler USB, a do tego pamięci flash w pendrive’ach są zwykle tańsze i wolniejsze niż te w SSD. Często spotykam się z błędnym założeniem, że skoro USB 3.0 jest „szybkie”, to każdy pendrive też będzie błyskawiczny, ale to nieprawda – realne transfery bywają kilka razy niższe niż na SSD. W środowiskach IT oraz według aktualnych wytycznych dobrych praktyk, do systemu operacyjnego stosuje się wyłącznie dyski SSD lub nowsze technologie (np. NVMe), właśnie po to, by zminimalizować czas startu systemu i przyspieszyć codzienną pracę. Pozostałe rozwiązania są dzisiaj traktowane raczej jako archiwalne lub awaryjne – nie do zastosowań, gdzie liczy się wydajność. Podsumowując, wybór innego nośnika niż SSD to najczęściej wynik nieaktualnej wiedzy lub mylnego przekonania o możliwościach technologii sprzed lat.