Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

Temat sterowników i ich funkcji w architekturze komputerów potrafi trochę namieszać, bo pojęcia bywają podobne, a ich zastosowania się przeplatają. Weźmy PIO (Programmed Input/Output) — to bardzo stare i dość podstawowe rozwiązanie, gdzie procesor samodzielnie, krok po kroku, obsługuje komunikację z urządzeniem, odczytując lub zapisując dane bezpośrednio do rejestrów. To rozwiązanie bardzo obciąża CPU, bo nieodłącznie wiąże się z wykonywaniem wielu instrukcji, które można by przekazać dedykowanemu kontrolerowi. I choć PIO bywa spotykane w prostych urządzeniach lub na etapie uruchamiania sprzętu, w nowoczesnych systemach raczej go się unika na rzecz DMA. Z kolei DMI (Direct Media Interface) to określenie magistrali — takiej jakby „autostrady” łączącej chipset z procesorem w nowszych platformach Intela. DMI nie jest sterownikiem, tylko protokołem komunikacyjnym, który pozwala na szybkie przesyłanie danych pomiędzy mostkiem północnym a południowym lub innymi elementami płyty głównej. No i jeszcze IRQ, czyli Interrupt Request, to już zupełnie inna bajka — to linie sygnałowe, którymi urządzenia zgłaszają przerwania do CPU, żeby zwrócić na siebie uwagę, na przykład gdy skończy się transfer danych. Samo IRQ nie odpowiada jednak za przesył danych. Typowy błąd to mylenie sterowników, przerwań i magistral, bo ich nazwy czy funkcje czasem się zazębiają w praktyce, zwłaszcza jeśli ktoś dopiero wchodzi w temat. W praktyce, jeśli sprzęt ma efektywnie przesyłać dane bez nadmiernego angażowania procesora, to jedynym poprawnym wyborem jest DMA — to właśnie ten sterownik daje możliwość bezpośredniego dostępu do pamięci, zgodnie z obowiązującymi standardami i dobrą praktyką w branży komputerowej.