Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

Temat oddziaływania promieniowania rentgenowskiego z tkankami jest jednym z podstawowych zagadnień w radiologii, jednak bardzo często pojawiają się błędne przekonania dotyczące mechanizmów widocznych na zdjęciu RTG. Odbijanie promieniowania praktycznie nie zachodzi w przypadku zdjęć medycznych – promieniowanie X nie jest światłem, które łatwo się odbija od powierzchni tkanek, dlatego to zjawisko ma znikome znaczenie w praktyce diagnostycznej. Przenikanie, choć brzmi logicznie, nie tłumaczy pojawienia się jasnych pól – tkanki, które są ciemniejsze na zdjęciu, to te, przez które promieniowanie przeszło niemal bez przeszkód, jak np. powietrze w płucach lub tkanki miękkie. Kluczowym mechanizmem jest tutaj różnica w pochłanianiu (czyli absorpcji) promieniowania przez różne struktury organizmu. Kości mają dużą gęstość oraz sporo pierwiastków o wyższym liczbie atomowej, co powoduje, że pochłaniają dużo promieniowania, skutkiem czego mniej promieni dociera do detektora i właśnie dlatego kości są jasne na zdjęciu. Zjawisko rozpraszania promieniowania również ma miejsce, ale jego efekt w obrazie końcowym jest marginalny i bardziej przeszkadza niż pomaga, bo obniża kontrast zdjęcia. Typowym błędem jest mylenie tego rozpraszania z obrazowaniem struktur, jednak specjaliści zawsze dążą do ograniczenia rozpraszania poprzez zastosowanie siatek przeciwrozproszeniowych czy odpowiedniego ustawienia parametrów aparatu. Dobrym nawykiem w praktyce radiologicznej jest zawsze pytać siebie: czy dana struktura jest widoczna dlatego, że zatrzymała (zaabsorbowała) promieniowanie, czy dlatego, że go przepuściła? Zrozumienie tej różnicy jest fundamentalne i bez niej trudno o profesjonalną interpretację zdjęć.