Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

Często początkujący programiści mylą różne słowa kluczowe w językach programowania, co jest zupełnie zrozumiałe – w końcu na pierwszy rzut oka „do”, „for” czy „while” też zapowiadają jakąś operację sterowania przebiegiem programu. Jednak każde z nich pełni zupełnie inną rolę niż instrukcja warunkowa. „Do” pojawia się w konstrukcji pętli do-while, gdzie kod wykonuje się przynajmniej raz, niezależnie od warunku, a dopiero potem sprawdzany jest warunek powtórzenia. To raczej słowo-klucz używane do pętli, nie do rozgałęziania logiki. „For” z kolei to typowa pętla iteracyjna, którą świetnie zna każdy, kto przechodził przez sortowanie tablic albo pracował z kolekcjami – wykorzystuje się ją głównie do powtarzania tej samej sekwencji kodu określoną liczbę razy. No i „while” – to kolejny typ pętli, w którym powtarzamy blok kodu dopóki wyrażenie logiczne jest prawdziwe. Wszystkie te instrukcje mają wspólny mianownik: służą do powtarzania (iteracji), a nie do warunkowego rozgałęziania. Czasami można się pogubić, bo w niektórych językach wygląda to podobnie składniowo, ale zastosowanie jest zupełnie inne. Typowym błędem jest sądzenie, że każda instrukcja z nawiasem i blokiem kodu to warunek, ale tak nie jest – warto wyćwiczyć rozróżnianie tych pojęć. W praktyce, jeśli zależy nam na wybraniu, czy dany blok kodu się wykona, czy nie – sięgamy po „if”. Jeśli chcemy coś powtarzać wielokrotnie, wtedy przydadzą się „for”, „while” i „do”. Z mojego doświadczenia wynika, że solidne zrozumienie tej różnicy pozwala pisać kod logiczniejszy, czytelniejszy i zgodny ze standardami branżowymi. Słowem, „if” to warunkowe rozgałęzienie, cała reszta – pętle. Niby drobiazg, a jednak bardzo kluczowa sprawa!