Kategorie: Podstawy biofizyki i fizjologii
Gdy temperatura wewnętrzna człowieka spada poniżej 33,0°C, mówimy już o poważnym zaburzeniu termoregulacji, czyli o głębokiej hipotermii. To nie jest taki zwykły chłód, który czujemy zimą bez czapki – to już sytuacja potencjalnie zagrażająca życiu. Organizm traci kontrolę nad produkcją i utratą ciepła, przez co zaczynają zawodzić mechanizmy obronne, jak drżenie mięśni czy rozszerzanie naczyń krwionośnych. W praktyce zawodowej (np. w ratownictwie czy na oddziałach SOR-u) uznaje się, że poniżej tej granicy człowiek może stracić przytomność, pojawia się ryzyko zaburzeń rytmu serca czy nawet zatrzymania krążenia. Moim zdaniem, bardzo ważne jest kojarzenie tej liczby z poważnymi stanami, bo normą jest temperatura ok. 36,6–37°C, więc spadek aż do 33°C to już sygnał, że organizm sobie nie radzi. W instrukcjach postępowania (np. Europejskiej Rady Resuscytacji) podkreśla się, by osoby z taką temperaturą traktować jako pacjentów w stanie zagrożenia życia i natychmiast wdrażać zaawansowane ogrzewanie. Warto o tym pamiętać nie tylko w pracy, ale i na co dzień – bo sytuacje z wychłodzeniem mogą zdarzyć się każdemu, nawet latem po dłuższym przebywaniu w zimnej wodzie. Z mojego doświadczenia wynika, że rozpoznanie granicy 33°C jest kluczowe, by nie zbagatelizować objawów i nie dopuścić do tragedii. Warto więc mieć tę liczbę z tyłu głowy, szczególnie w branżach medycznych i ratowniczych.