Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

W przypadku urządzeń medycznych, takich jak sztuczna nerka, wybór właściwej technologii do przetaczania krwi to nie jest sprawa przypadku. Często można spotkać się z myśleniem, że inne typy pomp, na przykład śrubowa czy tłokowa, również się nadają, bo przecież są wykorzystywane w różnych gałęziach przemysłu. Jednak realia medycyny są zupełnie inne. Pompa śrubowa, choć ma zastosowanie w przemyśle spożywczym albo chemicznym do transportu lepkich cieczy, w praktyce klinicznej się nie sprawdzi – jej konstrukcja z metalowymi częściami stykającymi się z cieczą mogłaby prowadzić do uszkadzania elementów morfotycznych krwi lub nawet jej koagulacji. Podobnie pompa tłokowa, która działa na zasadzie cyklicznego zasysania i wypychania cieczy – generuje spore drgania i pulsacje ciśnienia, co w przypadku delikatnej struktury krwi jest po prostu zbyt ryzykowne. Pacjent mógłby odczuwać dyskomfort, a w skrajnym przypadku doszłoby do hemolizy, czyli rozpadu erytrocytów. Pompa jonowa natomiast, szczerze mówiąc, nie istnieje w praktycznym zastosowaniu medycznym, a już na pewno nie w kontekście układów do hemodializy. To raczej pojęcie spotykane w fizyce albo teorii, ale nie w sprzęcie użytkowym. Moim zdaniem takie błędne skojarzenia biorą się często z nieprecyzyjnym rozumieniem zasad działania tych urządzeń – wydaje się, że skoro coś dobrze działa w przemyśle, to będzie działać w medycynie. Tymczasem tu liczy się nie tylko skuteczność, ale przede wszystkim bezpieczeństwo i czystość procesu. Dobre praktyki branży medycznej oraz normy (np. ISO 23500) jasno mówią: pompa perystaltyczna to standard, bo zapewnia sterylność, bezpieczeństwo i nie narusza struktury krwi. Wybór innego rozwiązania nie tylko nie jest zgodny z aktualną wiedzą, ale i stwarza realne zagrożenie dla pacjenta.