Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

W tej sytuacji warto się na moment zatrzymać i przeanalizować, dlaczego pozostałe techniki obrazowania nie mają nic wspólnego z prezentacją A, B, M. Zacznijmy od RTG, czyli klasycznego rentgena – tu mamy do czynienia z obrazowaniem opartym na promieniowaniu jonizującym, gdzie powstaje dwuwymiarowy obraz cieniowy, np. klatki piersiowej czy kości. Nie ma tu żadnych trybów typu A, B czy M – cała koncepcja bazuje na różnicach pochłaniania promieniowania przez tkanki, więc prezentacje A, B czy M zwyczajnie nie występują. Przechodząc do MRJ – zakładam, że chodzi o rezonans magnetyczny (MRI), tu z kolei korzystamy z właściwości magnetycznych jąder wodoru. MRI generuje obrazy na podstawie sygnałów z tkanek pod wpływem silnego pola magnetycznego i impulsów radiowych, a nie ultradźwięków. Tryby obrazowania w MRI to zupełnie inna bajka – stosuje się np. sekwencje T1, T2, FLAIR, DWI, a nie prezentacje typu A, B, M. Podobnie sprawa ma się z NMR – to jest dawny skrót dla rezonansu magnetycznego, obecnie właściwie nie używany w diagnostyce medycznej poza nazwą historyczną. Często tu pojawia się nieporozumienie, bo niektórzy mylą NMR z MRI, ale zasada działania i nomenklatura są takie same – nie znajdziemy tam prezentacji A/B/M. Typowym błędem jest założenie, że każda technika obrazowania ma swoje 'tryby', a to wcale nie jest takie proste. Prezentacje A, B, M to unikatowe rozwiązania dla ultrasonografii i są wpisane w standardy pracy z USG. W innych metodach, jak RTG czy MRI, myślimy raczej o innych parametrach i sposobach prezentacji obrazu, więc warto zawsze pamiętać, by nie mieszać tych pojęć.