Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

Wiele osób zakłada, że interfejsy sieciowe oraz standard DICOM to już codzienność dla każdego sprzętu medycznego, ale tak naprawdę ta technologia jest ściśle związana z obrazowaniem medycznym. Przykładowo: EKG (elektrokardiograf), KTG (kardiotokograf) oraz EEG (elektroencefalograf) to urządzenia, które generują głównie sygnały bioelektryczne wyświetlane w postaci wykresów. Dane te są stosunkowo niewielkie i nie wymagają rozbudowanych protokołów wymiany obrazów, a już na pewno nie transferów rzędu megabajtów na sekundę. W praktyce do przesyłu danych z tych urządzeń wystarczają proste formaty tekstowe albo pliki PDF, czasem używa się nawet portów szeregowych lub USB, a nie pełnowymiarowych interfejsów sieciowych zgodnych z Ethernet 100 Mb/s. To, że pojawia się informacja o RIS/CIS (czyli systemach informatycznych do zarządzania dokumentacją medyczną), może mylić, bo rzeczywiście te systemy obsługują wiele typów danych, ale główny przepływ dużych plików dotyczy zawsze zdjęć medycznych. Z mojego doświadczenia w serwisie medycznym wynika, że EKG czy EEG integrują się z systemami szpitalnymi raczej przez HL7, a nie DICOM. Typowym błędem jest też myślenie, że każdy interfejs w medycynie to DICOM — otóż nie! W diagnostyce obrazowej musi być DICOM, bo tam liczy się bezpieczeństwo, kompletność danych i autentyczność obrazów. Inne urządzenia tego nie potrzebują, bo nie przetwarzają zdjęć. Zwróć uwagę, że przesyłanie obrazów RTG wymaga bardzo dużej przepustowości, stąd właśnie parametry 2 MB/s czy 100 Mb/s. Przy KTG, EKG, EEG takie wartości nie mają żadnego uzasadnienia praktycznego — to by była zwykła strata zasobów. Dla mnie logiczne jest, że takie zaawansowane interfejsy dotyczą wyłącznie obrazowania, nie rejestracji sygnałów biometrycznych.