Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

Wybór oznaczeń innych niż WTA-T pokazuje, jak łatwo się pogubić w symbolice bezpieczników, szczególnie jeśli ktoś nie miał jeszcze do czynienia ze sprzętem medycznym czy normami branżowymi. Najczęstszym błędem jest założenie, że każdy bezpiecznik pasujący mechanicznie lub prądowo będzie odpowiedni pod względem charakterystyki czasowej. WTA (bez dodatkowej litery) to zwykła wkładka, najczęściej szybka, bez żadnej zwłoki – czyli przepala się praktycznie od razu po przekroczeniu prądu znamionowego. Stosowanie takiej wkładki w module medycznym prowadzi do tego, że sprzęt niepotrzebnie się wyłącza przy każdym krótkotrwałym przeciążeniu, na przykład przy starcie zasilacza. Oznaczenie WTA-F to typ szybki (od ang. fast), który działa jeszcze szybciej niż podstawowy bezpiecznik – kompletnie się nie nadaje do ochrony urządzeń z dużymi prądami rozruchowymi, bo będzie się przepalał praktycznie non stop podczas normalnej pracy. Z kolei WTA-G to trochę mylące, bo litera G bywa stosowana w innych krajowych systemach oznaczeń i czasem oznacza ogólny bezpiecznik, ale w polskich realiach nie ma związku z charakterystyką zwłoczną, więc wybór tej opcji wynika raczej z nieporozumienia. Takie pomyłki wynikają często z braku praktyki albo ze skrótowego podejścia do dokumentacji serwisowej. Moim zdaniem zawsze warto czytać instrukcje producenta i nie sugerować się tylko samym wyglądem czy rozmiarem bezpiecznika – tu liczy się charakterystyka czasowa. Błędem jest też myślenie, że dowolna wkładka zadziała podobnie – niestety, nie zadziała, a ryzyko uszkodzenia sprzętu, albo wręcz zagrożenia dla pacjenta w warunkach szpitalnych jest niemałe. Z doświadczenia wiem, że takie drobne niedopatrzenia potrafią potem kosztować sporo nerwów i pieniędzy.