Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

Z mojego doświadczenia wynika, że wokół tematu zaćmy fotochemicznej krąży wiele mitów, szczególnie jeśli chodzi o rodzaje promieniowania, które naprawdę są niebezpieczne dla soczewki oka. Dużo osób błędnie zakłada, że światło widzialne (VIS) jest odpowiedzialne za powstawanie zaćmy – a przecież nasz układ wzrokowy jest do niego doskonale przystosowany i nie wywołuje ono zmian fotochemicznych w soczewce nawet przy długotrwałej ekspozycji. Pewnie bierze się to z mylenia zmęczenia oczu z faktycznymi uszkodzeniami struktur oka. Z kolei promieniowanie UV-B rzeczywiście jest bardziej energetyczne niż UV-A, ale jego zakres absorbuje głównie rogówka i spojówka, więc rzadko dociera do soczewki w ilościach groźnych dla tego organu. UV-B jest bardziej kojarzone z uszkodzeniami powierzchni oka, np. tzw. ślepotą śnieżną, a nie z przewlekłymi schorzeniami soczewki. Promieniowanie podczerwone IR-C w ogóle nie wchodzi w grę – to zakres o znacznie dłuższych falach, który co najwyżej podgrzewa tkanki i może prowadzić do poparzeń lub uszkodzeń termicznych, ale nie powoduje zmian fotochemicznych typowych dla zaćmy. Często spotykam się z przekonaniem, że każde silne światło szkodzi oczom tak samo – a to nieprawda, wszystko zależy od długości fali i mechanizmu oddziaływania. Dobre praktyki BHP i normy branżowe (np. PN-EN 14255) jasno rozróżniają typy zagrożeń: UV-A odpowiada za fotochemiczne uszkodzenia soczewki, UV-B uszkadza powierzchnię oka, a IR głównie grzeje. To dlatego ochrona przed zaćmą fotochemiczną skupia się na filtrach UV-A, a nie innych zakresach promieniowania.