Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

Zaćma fotochemiczna jest bardzo konkretnego pochodzenia i jej przyczyna jest ściśle powiązana z rodzajem promieniowania, które działa na tkanki oka. Często pojawia się nieporozumienie dotyczące tego, które zakresy promieniowania są najbardziej niebezpieczne dla soczewki, bo zwykle skupiamy się na słońcu i ogólnym pojęciu promieniowania UV, nie rozróżniając poszczególnych typów. Promieniowanie UV-B jest rzeczywiście bardzo szkodliwe, ale jego główne działanie to uszkodzenia naskórka, rogówki i spojówek – to ono odpowiada za tzw. ślepotę śnieżną, czyli ostre uszkodzenia powierzchni oka po ekspozycji na intensywne słońce. IR-C natomiast to już podczerwień, która powoduje uszkodzenia głównie termiczne, a nie fotochemiczne – typowo spotykane u hutników lub osób pracujących przy bardzo wysokich temperaturach, gdzie energia cieplna przechodzi w głąb oka. Z kolei VIS, czyli promieniowanie widzialne, rzadko kiedy prowadzi do uszkodzeń na poziomie soczewki w taki sposób, by wywołać zaćmę fotochemiczną, chyba że mówimy o ekstremalnie silnym świetle (np. lasery), ale to już inny mechanizm niż typowy dla UV-A. Wiele podręczników i wytycznych BHP podkreśla, że to właśnie promieniowanie UV-A jest głównym sprawcą zaćmy fotochemicznej, bo dociera najgłębiej do wnętrza oka i wywołuje zmiany biochemiczne w białkach soczewki, czego nie robią pozostałe wymienione zakresy. W praktyce łatwo pomylić skutki działania promieniowania UV-B i UV-A, ale różnią się one zarówno objawami, jak i długofalowymi konsekwencjami. Stąd tak ważne jest dokładne rozpoznanie źródeł zagrożenia i dobór właściwej ochrony – nie każda ciemna szyba czy okulary przeciwsłoneczne zapewniają filtr przeciw UV-A, a to właśnie on powinien być traktowany priorytetowo w środowiskach zawodowych i codziennym życiu.