Kwalifikacja: MED.07 - Montaż i eksploatacja urządzeń elektronicznych i systemów informatyki medycznej

W praktyce elektrokardiograficznej często pojawia się zamieszanie związane z nazwami poszczególnych odprowadzeń i ich twórcami. Wybierając odprowadzenia Goldbergera, można popełnić typowy błąd, bo Goldberger rzeczywiście opracował odprowadzenia oznaczone jako aVR, aVL i aVF – są to tzw. jednobiegunowe odprowadzenia kończynowe wzmocnione, które zbierają potencjały z kończyn pacjenta, a nie z klatki piersiowej. Z kolei Einthoven jest autorem klasycznych trójkątnych odprowadzeń kończynowych, czyli I, II i III, które mierzą potencjały między poszczególnymi kończynami, ale nie mają nic wspólnego z symbolami V1–V6. Czasem myli się te grupy, bo w standardowym EKG na wydruku pojawiają się wszystkie te odprowadzenia razem, ale ich znaczenie i położenie elektrod są zupełnie inne. Nazwa Dawes akurat rzadko się pojawia w praktyce EKG, a jego odprowadzenia nie są standardowo stosowane w nowoczesnej elektrokardiografii, więc wybór tej opcji raczej wynika z nieporozumienia albo pomylenia nazwisk. Z mojego doświadczenia wynika, że największym problemem jest utożsamianie wszystkich nazwisk z dowolnym rodzajem odprowadzeń – a tymczasem każde z nich odnosi się do innego układu pomiarowego i ma osobne zastosowanie kliniczne. Warto pamiętać, że poprawna identyfikacja odprowadzeń to nie tylko teoria, ale też praktyka, bo prawidłowe rozmieszczenie elektrod przekłada się bezpośrednio na jakość i interpretację zapisu EKG. Moim zdaniem dobrze jest na spokojnie przeanalizować, gdzie i jak umieszczane są elektrody oraz jakie mają oznaczenia – to bardzo ułatwia naukę i potem pracę przy aparatach EKG.