Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym pytaniu łatwo dać się zwieść samym nazwom kości i intuicji, że „byle gdzie na kości” da się zmierzyć gęstość mineralną. Badanie DXA nie polega jednak na przypadkowym przykładaniu detektora do kończyny, tylko na bardzo precyzyjnie zdefiniowanych obszarach pomiarowych, które zostały ustalone w oparciu o badania epidemiologiczne i statystyczne. Lokalizacje typu dalszy koniec kości udowej czy jakakolwiek część kości strzałkowej nie są standardowymi miejscami referencyjnymi w diagnostyce osteoporozy. Dalszy koniec kości udowej nie jest typowym miejscem złamań osteoporotycznych, a jego geometria i udział kości korowej sprawiają, że pomiar BMD w tym miejscu gorzej odzwierciedla ogólnoustrojowe ryzyko złamań. Standardy ISCD i innych towarzystw zalecają pomiar w obrębie szyjki i bliższego końca kości udowej, a nie w części dalszej. W praktyce klinicznej nikt na podstawie samego dalszego odcinka uda nie podejmuje decyzji o leczeniu osteoporozy. Jeszcze większym problemem jest wybór kości strzałkowej, zarówno w części bliższej, jak i dalszej. Strzałka jest kością cienką, o mniejszym znaczeniu nośnym, z inną strukturą i obciążeniem biomechanicznym niż kość udowa czy kręgosłup. Z punktu widzenia oceny ryzyka złamań osteoporotycznych jej pomiar jest mało przydatny i praktycznie nieużywany w rutynowej diagnostyce. Moim zdaniem to typowy błąd myślowy: skoro to też kość, to „powinno się nadawać”. Niestety tak to nie działa. W diagnostyce DXA liczy się nie tylko sam pomiar, ale też możliwość porównania wyniku z dużymi bazami norm populacyjnych, a te są przygotowane właśnie dla standardowych lokalizacji, jak bliższy koniec kości udowej i kręgosłup lędźwiowy. Dlatego wybór innych odcinków, nawet jeśli technicznie dałoby się je zeskanować, nie spełnia kryteriów wiarygodnego, powtarzalnego i klinicznie użytecznego badania BMD.