Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym pytaniu łatwo się złapać na skróty HDR, LDR czy MDR i skojarzyć je tylko z „siłą” promieniowania, a nie z konkretną techniką pracy źródła. Sedno polega na tym, że pytanie nie pyta o sam poziom mocy dawki, tylko o sposób jej podawania: wielokrotne wsuwanie i wysuwanie źródła do tego samego aplikatora w postaci serii impulsów. To jest właśnie definicja brachyterapii PDR, czyli Pulsed Dose Rate, a nie klasycznych trybów ciągłych. Częsty błąd polega na tym, że jak ktoś widzi, że źródło jest „wysokoaktywne” i przemieszcza się w afterloaderze, to automatycznie myśli o HDR. Rzeczywiście, technicznie urządzenia HDR i PDR są bardzo podobne, ale w HDR dawka jest podawana w kilku krótkich, jednorazowych frakcjach o bardzo dużej mocy dawki, bez idei symulowania ciągłego napromieniania. W PDR natomiast intencją jest naśladowanie efektu biologicznego LDR, tylko w formie serii impulsów, np. co 60 minut, przez wiele godzin lub dni. LDR, czyli Low Dose Rate, odnosi się do napromieniania ciągłego niską mocą dawki, zwykle z izotopami o mniejszej aktywności, bez tego charakterystycznego wielokrotnego wjeżdżania i wyjeżdżania źródła – źródło po prostu leży w tkankach i świeci cały czas. MDR (Medium Dose Rate) to z kolei pośrednia moc dawki między LDR a HDR, historycznie stosowana, ale w nowoczesnej praktyce używana znacznie rzadziej i też nie definiowana przez pulsowy charakter pracy, tylko przez zakres mocy dawki. Typowy błąd myślowy to utożsamianie skrótów wyłącznie z liczbami Gy/h, bez zwrócenia uwagi na sposób frakcjonowania i organizację leczenia w czasie. W standardach radioterapii podkreśla się, że PDR to technika impulsowa, mająca radiobiologicznie przypominać LDR, natomiast HDR i LDR opisują raczej skrajne wartości mocy dawki i ciągłość ekspozycji, a nie wielokrotne wsuwanie źródła do aplikatora w jednym cyklu leczenia.