Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym pytaniu łatwo się pomylić, bo nazwa nie jest już tak często używana w codziennej mowie, a kojarzy się trochę abstrakcyjnie. Celiakografia nie ma jednak nic wspólnego ani z pniem płucnym, ani z ogólnie pojętym „układem żylnym”, ani nie jest opisem dowolnego badania tętniczego. Chodzi o bardzo konkretne naczynie. Pień płucny to duże naczynie tętnicze wychodzące z prawej komory serca i prowadzące krew do płuc. Jego ocenę wykonuje się np. w angiografii płucnej, angio-TK klatki piersiowej czy w badaniach kardiologicznych. To jest zupełnie inny obszar anatomiczny niż pień trzewny, który znajduje się w jamie brzusznej i zaopatruje narządy górnej części przewodu pokarmowego. Skoro więc celiakografia dotyczy jamy brzusznej, wybór pnia płucnego wynika zwykle z mylenia nazw dużych naczyń. Podobnie odpowiedź „układ żylny” jest zbyt ogólna i merytorycznie nietrafiona. Badania kontrastowe układu żylnego to flebografie, wenografie albo po prostu faza żylna w TK czy MR. Celiakografia odnosi się natomiast do konkretnego tętniczego pnia, a nie do ogólnego obrazu żył. Typowym błędem myślowym jest tu założenie, że skoro jest kontrast, to może chodzić o żyły, bo np. kojarzy się to z zakrzepicą. W angiografii klasycznej i w nowoczesnych angio-TK/MR zdecydowana większość badań dotyczy jednak przede wszystkim tętnic. Odpowiedź „układ tętniczy” jest z kolei częściowo kusząca, bo rzeczywiście mówimy o naczyniu tętniczym. Ale pytanie jest precyzyjne: celiakografia to badanie kontrastowe konkretnego pnia – trzewnego – a nie całego układu tętniczego. W dobrej praktyce diagnostyki obrazowej warto kojarzyć nazwy badań z anatomicznymi strukturami: koronarografia – tętnice wieńcowe, karotydografia – tętnice szyjne, celiakografia – pień trzewny. To pomaga unikać takich właśnie nieprecyzyjnych skojarzeń i błędnych odpowiedzi.