Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W przypadku badania MR nadgarstka kluczowe jest nie tylko to, żeby pacjent „leżał wygodnie”, ale przede wszystkim takie pozycjonowanie, które zapewnia optymalne warunki techniczne: nadgarstek w izocentrum magnesu, prawidłowo założona cewka oraz minimalne artefakty ruchowe. Ułożenie na plecach z ręką wzdłuż ciała bywa intuicyjne, bo przypomina standardowe pozycje z RTG czy USG, ale w rezonansie taka konfiguracja zwykle powoduje, że nadgarstek znajduje się zbyt daleko od izocentrum, w strefie gorszej jednorodności pola magnetycznego i gradientowego. Skutkuje to spadkiem jakości obrazu, zniekształceniami geometrycznymi oraz słabszą rozdzielczością struktur drobnych, jak więzadła czy chrząstka stawowa. Pozycja na brzuchu z ręką ułożoną wzdłuż ciała ma podobny problem – nadgarstek leży z boku, często trudno jest go stabilnie umieścić w cewce, a pacjent ma tendencję do napinania mięśni i lekkiego poruszania ramieniem. To przekłada się na artefakty ruchowe i rozmycie obrazu. Zdarza się, że ktoś myśli: skoro w wielu badaniach MR tułowia pacjent leży na plecach, to ręka też może tak leżeć. To jest typowy błąd przenoszenia schematu z jednego typu badania na inne, bez uwzględnienia specyfiki anatomii i cewek powierzchniowych. Dodatkowo, gdy ręka pozostaje wzdłuż ciała, trudniej jest odseparować ją od klatki piersiowej i jamy brzusznej, co może nasilać artefakty oddechowe i ruchy związane z pracą przepony. Standardy pracowni rezonansu i instrukcje producentów cewek do badań nadgarstka wskazują, że najlepszą praktyką jest takie ustawienie, które pozwala na centralne umieszczenie stawu w cewce i w polu widzenia gradientów. Dlatego to właśnie pozycja na brzuchu z ręką wyciągniętą ponad głowę stała się typowym, podręcznikowym rozwiązaniem. Wszystkie inne warianty są zwykle kompromisem stosowanym tylko wtedy, gdy pacjent nie toleruje standardowego ułożenia, a nie wzorcem, do którego powinniśmy dążyć.