Prawidłowa odpowiedź wynika z zasad standardowego pozycjonowania do zdjęcia RTG kręgosłupa piersiowego w projekcji AP. Pacjent powinien leżeć na plecach (pozycja na wznak), z kręgosłupem możliwie równolegle do stołu, bez rotacji barków i miednicy. Promień centralny kieruje się na środek mostka, czyli mniej więcej na poziom Th6–Th7, co pozwala objąć na obrazie cały odcinek piersiowy w projekcji przednio–tylnej. Dzięki takiemu ułożeniu centralne promieniowanie przechodzi osiowo przez trzon kręgosłupa piersiowego, a nie ucieka za bardzo w stronę szyi albo lędźwi. Moim zdaniem ważne jest, żeby kojarzyć, że w projekcji AP odcinka piersiowego orientujemy się właśnie mostkiem, a nie np. wyrostkiem mieczykowatym. W praktyce technik często palpacyjnie wyszukuje ręką środek mostka i tam kieruje promień centralny, korygując odległość ognisko–film i ewentualne podkładki pod głowę czy kolana, żeby wyrównać krzywizny kręgosłupa. Dobre praktyki mówią też o ustawieniu kasety tak, by górna krawędź sięgała mniej więcej do poziomu C7, a dolna obejmowała przejście piersiowo–lędźwiowe. W literaturze i wytycznych z zakresu techniki RTG (np. standardowe atlasy projekcji) podkreśla się, że projekcja AP odcinka piersiowego wykonywana na leżąco na plecach poprawia stabilność pacjenta, ogranicza ruchy oddechowe i zmniejsza ryzyko poruszenia obrazu. W pozycji leżącej łatwiej też zastosować prawidłową kolimację, ochronę gonad, tarczycy (tam gdzie to możliwe) i dopasować parametry ekspozycji do stosunkowo dużej grubości klatki piersiowej. To wszystko przekłada się na jakość diagnostyczną zdjęcia i bezpieczeństwo pacjenta.
W tym zadaniu wszystkie nieprawidłowe odpowiedzi wynikają głównie z pomieszania dwóch kwestii: właściwej pozycji pacjenta oraz prawidłowego punktu celowania promienia centralnego. W badaniu RTG kręgosłupa piersiowego w projekcji AP standardem jest pozycja na plecach. Ułożenie pacjenta na brzuchu odpowiada raczej projekcji PA, a nie AP. Bywa używane, ale najczęściej w innych wskazaniach i w innych projekcjach. Dla klasycznego zdjęcia AP odcinka piersiowego leżenie na brzuchu jest po prostu niezgodne z nazwą projekcji i z typowymi schematami w podręcznikach techniki radiologicznej. Drugim problemem jest wybór punktu, na który kierujemy promień centralny. Wyrostek mieczykowaty mostka to orientacyjnie poziom przejścia dolnych kręgów piersiowych w lędźwiowe (około Th9–Th10). Jeśli ustawimy promień centralny na wyrostek mieczykowaty, górna część odcinka piersiowego może wyjść poza optymalne centrum wiązki, co skutkuje gorszą wizualizacją górnych kręgów piersiowych, szczególnie tych przykrytych przez obręcz barkową. Typowym standardem jest celowanie w środek mostka, co daje bardziej równomierne rozłożenie wiązki na całym odcinku piersiowym. Częsty błąd myślowy polega na tym, że osoba ucząca się kojarzy wyrostek mieczykowaty z „kręgosłupem piersiowym” jako takim, bo leży mniej więcej nad jego dolną częścią. To jednak za mało precyzyjne. W radiografii nie wystarczy być „mniej więcej w okolicy”, tylko trzeba trafić w konkretny, ustalony punkt orientacyjny. Podobnie mylące bywa założenie, że skoro klatkę piersiową często bada się w projekcji PA na stojąco, to odcinek piersiowy kręgosłupa też można rutynowo robić na brzuchu. Teoretycznie można, ale zmieniamy wtedy projekcję na PA i musimy inaczej interpretować obraz. Z mojego doświadczenia, trzymanie się opisanych w atlasach i procedurach punktów celowania bardzo ułatwia praktykę: środek mostka dla AP kręgosłupa piersiowego, nie wyrostek mieczykowaty; pozycja na plecach dla klasycznej projekcji AP, nie na brzuchu. Odstępstwa oczywiście bywają, ale są świadome i wynikają z konkretnych wskazań, a nie z pomyłki w pozycjonowaniu.