Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym pytaniu kluczowe jest odróżnienie dwóch dróg przekazywania dźwięku: przewodnictwa powietrznego i przewodnictwa kostnego. Typowy błąd polega na mieszaniu tych pojęć i automatycznym dorzucaniu „kości czaszki” do każdej drogi słuchowej. Przewodnictwo powietrzne to sytuacja, gdy fala akustyczna rozchodzi się w powietrzu, wchodzi do ucha przez przewód słuchowy zewnętrzny, wprawia w drgania błonę bębenkową, a potem kosteczki słuchowe i dalej struktury ucha wewnętrznego. Nie biorą w tym bezpośredniego udziału kości czaszki jako ośrodek przewodzenia fali – one oczywiście są w tle, ale nie stanowią głównej drogi sygnału. W odpowiedziach, które zawierają „kości czaszki”, miesza się tę drogę z przewodnictwem kostnym. Przewodnictwo kostne polega na tym, że drgania są przekazywane bezpośrednio przez kości czaszki do ucha wewnętrznego, z pominięciem ucha zewnętrznego i w dużej mierze ucha środkowego. To wykorzystuje się np. w badaniu audiometrycznym z wibratorem kostnym umieszczonym na wyrostku sutkowatym. Jeśli ktoś zaznacza wariant, gdzie jest tylko ucho wewnętrzne i kości czaszki, to w praktyce opisuje właśnie przewodnictwo kostne, a nie powietrzne. Z kolei odpowiedzi łączące ucho środkowe, wewnętrzne i kości czaszki też są nieprecyzyjne, bo w przewodnictwie powietrznym konieczne jest przejście przez ucho zewnętrzne – bez przewodu słuchowego i błony bębenkowej fala z powietrza nie trafi prawidłowo na kosteczki. Moim zdaniem typowe źródło pomyłki jest takie, że ktoś pamięta, iż „w słyszeniu biorą udział wszystkie części ucha i kości czaszki”, ale nie rozdziela dróg przewodzenia. W audiometrii, zgodnie ze standardami diagnostyki elektromedycznej, zawsze rozróżniamy dwa tory: powietrzny (ucho zewnętrzne, środkowe, wewnętrzne) oraz kostny (kości czaszki → ucho wewnętrzne). W tym zadaniu pytanie jest bardzo konkretne: chodzi wyłącznie o drogę przewodnictwa powietrznego, więc jedyną poprawną konfiguracją jest taka, która zawiera wszystkie trzy części ucha, ale bez udziału kości czaszki jako głównego medium przewodzenia.