Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W medycynie nuklearnej dobór właściwego radionuklidu do konkretnej procedury jest absolutnie kluczowy. W PET nie wystarczy, że pierwiastek jest radioaktywny; musi emitować pozytony o odpowiedniej energii, mieć dopasowany okres półtrwania i dać się wbudować w cząsteczkę biologicznie aktywną. Dlatego w przypadku obrazowania metabolizmu glukozy stosuje się fluor-18, a nie tor, fosfor czy technet. Tor kojarzy się niektórym z promieniotwórczością, ale w diagnostyce obrazowej praktycznie się go nie używa. Jego izotopy mają niekorzystne właściwości fizyczne i radiotoksykologiczne, a do tego nie ma uzasadnionych klinicznie radiofarmaceutyków z torem do rutynowych badań PET. To raczej temat badań specjalistycznych, głównie w kontekście terapii, a nie obrazowania metabolizmu glukozy. Fosfor rzeczywiście jest ważnym pierwiastkiem w biologii, a izotop 32P bywa używany w badaniach naukowych czy w niektórych terapiach, ale nie jest emiterem pozytonów stosowanym w klasycznym PET. Można spotkać go w kontekście terapii izotopowej, jednak nie jako znacznik glukozy. W PET do znakowania związków metabolicznych używa się głównie izotopów takich jak 18F, 11C, 13N czy 15O, właśnie ze względu na ich właściwości fizyczne. Technet-99m jest natomiast bardzo popularny w scyntygrafii planarne i SPECT, ale to emiter promieniowania gamma, a nie pozytonów. Świetnie sprawdza się w badaniach kości, perfuzji mięśnia sercowego czy nerek, jednak nie nadaje się do PET. Typowym błędem jest wrzucanie „wszystkich radioizotopów” do jednego worka – że jak coś jest promieniotwórcze, to można to podać i zobaczyć na każdym urządzeniu. W praktyce każdy tryb obrazowania (SPECT, PET, RTG) wymaga ściśle określonych energii i typów promieniowania. Właśnie dlatego glukoza w PET musi być znakowana fluorem-18, a nie dowolnym innym pierwiastkiem radioaktywnym.