Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W przypadku HRCT kluczowe jest zrozumienie, że nie chodzi o „zwykłą” tomografię komputerową ani o jakieś pośrednie czy obniżone parametry jakości obrazu. Cała idea tej techniki polega na uzyskaniu maksymalnie szczegółowego, ostrego obrazu struktur, głównie w płucach, kosztem pewnych innych parametrów, np. większego szumu czy mniejszego pokrycia objętościowego przy starszych protokołach. Określenia typu „przeciętna”, „średnia” czy „niska” rozdzielczość sugerują, że HRCT dawałaby obraz o jakości podobnej lub gorszej niż standardowe badanie TK, co jest odwrotnością prawdy. Standardowe protokoły TK klatki piersiowej wykorzystują zwykle grubsze warstwy (np. 3–5 mm) i filtry rekonstrukcyjne ukierunkowane bardziej na redukcję szumu i lepszą ocenę tkanek miękkich. W HRCT celowo stosuje się cienkie warstwy rzędu 0,5–1,5 mm oraz algorytmy rekonstrukcji wysokiej rozdzielczości, dzięki którym można zobaczyć bardzo drobne elementy struktury płuca. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie „wysokiej rozdzielczości” tylko z dużą macierzą obrazu czy dużą ilością pikseli, a nie z całym zestawem parametrów: kolimacją, grubością warstwy, filtrem rekonstrukcyjnym, FOV i krokiem rekonstrukcji. Ktoś może też pomyśleć, że „wysoka rozdzielczość” dotyczy zawsze jakości tkanki miękkiej, podczas gdy w HRCT priorytetem jest rozdzielczość przestrzenna miąższu i struktur drobnych, nawet kosztem większego szumu. W literaturze i wytycznych radiologicznych HRCT jest jasno definiowana jako technika high-resolution, stosowana głównie do oceny chorób śródmiąższowych płuc, rozedmy czy rozstrzeni oskrzeli. Dlatego interpretacje mówiące o przeciętnej, średniej albo niskiej rozdzielczości stoją w sprzeczności z przyjętymi standardami i praktyką kliniczną. Warto zapamiętać prostą zależność: jeżeli widzisz skrót HRCT, automatycznie myśl o „high resolution”, czyli wysokiej rozdzielczości przestrzennej obrazu.