Prawidłowo – chodzi właśnie o wielopłaszczyznową rekonstrukcję MPR (Multi-Planar Reconstruction). W TK uzyskujemy pierwotnie serię cienkich przekrojów poprzecznych (w płaszczyźnie osiowej), a MPR to wtórna obróbka tych danych surowych, która pozwala wygenerować nowe obrazy 2D w dowolnie wybranej płaszczyźnie: czołowej, strzałkowej, ukośnej, a nawet krzywoliniowej. Z mojego doświadczenia to jest absolutna podstawa w nowoczesnej tomografii – radiolodzy praktycznie non stop pracują na MPR, bo dzięki temu lepiej widzą przebieg naczyń, kanału kręgowego, złamań czy zmian ogniskowych. MPR nie „wymyśla” nowych danych, tylko inteligentnie przelicza już zebrane voxele, zachowując wierne odwzorowanie geometrii i gęstości tkanek (HU). W badaniach TK kręgosłupa standardem jest np. analiza złamań trzonów i łuków właśnie w rekonstrukcjach strzałkowych i czołowych MPR, a nie tylko na surowych skanach osiowych. W angiografii TK bardzo często używa się MPR do śledzenia przebiegu naczyń w płaszczyznach ukośnych czy krzywoliniowych, co potem ułatwia planowanie zabiegów. Moim zdaniem warto zapamiętać, że MPR = obrazy 2D w dowolnej płaszczyźnie z danych objętościowych TK. Pozostałe techniki (MIP, SSD, VTR) bazują na podobnym zbiorze danych, ale ich celem jest już prezentacja trójwymiarowa albo selektywne wyeksponowanie struktur o określonej gęstości, a nie klasyczna, diagnostyczna płaszczyznowa rekonstrukcja przekrojów.
W tym pytaniu łatwo się pomylić, bo wszystkie wymienione pojęcia dotyczą rekonstrukcji i przetwarzania danych z tomografii komputerowej, ale ich zastosowanie jest różne. Kluczowy fragment treści to „obrazy dwuwymiarowe tworzone w dowolnej płaszczyźnie przez wtórną obróbkę wielu przekrojów poprzecznych”. To opisuje typowe wielopłaszczyznowe rekonstrukcje MPR, które nadal są obrazami 2D, tylko że niekoniecznie osiowymi. Częsty błąd polega na wrzucaniu do jednego worka wszystkich metod rekonstrukcji 3D i zakładaniu, że skoro wykorzystują dane objętościowe, to każda z nich pasuje do definicji z pytania. Odwzorowania objętości VTR (volume rendering) to technika typowo trójwymiarowa. Tworzy przestrzenny model objętości, gdzie każdy voxel ma przypisaną przezroczystość i kolor. Służy bardziej do wizualizacji 3D (np. w chirurgii naczyniowej, ortopedii) niż do klasycznej analizy przekrojów. To nie są „zwykłe” dwuwymiarowe obrazy w określonej płaszczyźnie, tylko projekcje objętościowe, często obracane w przestrzeni. Cieniowane powierzchnie SSD (Shaded Surface Display) opierają się z kolei na wybieraniu powierzchni o zadanej wartości progowej (np. kości) i generowaniu z nich trójwymiarowego modelu z cieniowaniem. To też prezentacja 3D, dobra np. do pokazania złamań czy deformacji kostnych, ale nie jest to rekonstrukcja w dowolnej płaszczyźnie przekroju. Mamy tu raczej granicę między tkankami niż pełny przekrój anatomiczny. Maksymalna intensywność MIP (Maximum Intensity Projection) wybiera wzdłuż promienia projekcji te voxele, które mają najwyższą gęstość. Świetnie się sprawdza w angio-TK do uwidaczniania naczyń kontrastowych, ale z definicji zniekształca informację o strukturach o niższej gęstości, więc nie jest klasycznym obrazem przekrojowym w rozumieniu MPR. Typowy błąd myślowy to utożsamianie MIP z „lepszą wersją MPR”, co nie jest prawdą – to zupełnie inny sposób prezentacji danych. Dla porządku: MPR to zawsze rekonstrukcje płaszczyznowe 2D z objętości danych, w dowolnej płaszczyźnie, używane w rutynowej diagnostyce jako standard dobrej praktyki. VTR, SSD i MIP są technikami bardziej specjalistycznymi, dodatkowymi, które uzupełniają klasyczne przekroje, ale ich nie zastępują.