Prawidłowo wskazałeś wielopłaszczyznową rekonstrukcję MPR (Multiplanar Reconstruction). W tomografii komputerowej to właśnie MPR oznacza tworzenie dwuwymiarowych obrazów w dowolnej płaszczyźnie (czołowej, strzałkowej, skośnej) na podstawie zestawu cienkich przekrojów poprzecznych (aksjalnych). Dane są najpierw zebrane objętościowo jako tzw. stos warstw, a potem komputer „przelicza” je na nową płaszczyznę – to jest klasyczna wtórna obróbka danych, bez ponownego naświetlania pacjenta. W praktyce klinicznej MPR to absolutny standard np. przy ocenie kręgosłupa, zatok, stawów czy naczyń. Radiolog bardzo często zaczyna od obrazów aksjalnych, a potem natychmiast przechodzi do rekonstrukcji strzałkowych i czołowych, żeby lepiej prześledzić przebieg kanału kręgowego, złamania czy zmian guzowatych. Moim zdaniem w codziennej pracy technika TK dobra znajomość MPR jest tak samo ważna jak umiejętne dobranie parametrów skanowania – bo to właśnie od jakości i poprawnego ustawienia rekonstrukcji zależy, czy lekarz zobaczy wszystkie istotne szczegóły. Dobra praktyka jest taka, żeby zawsze pilnować: odpowiedniej grubości rekonstrukcji, brak artefaktów schodkowych oraz właściwą orientację opisów (L/P, przód/tył), bo łatwo o pomyłkę. Warto też pamiętać, że MPR jest bazą do bardziej zaawansowanych technik, jak rekonstrukcje krzywoliniowe (np. wzdłuż przebiegu naczynia) czy rekonstrukcje 3D, ale sama w sobie pozostaje metodą dwuwymiarową – tyle że w dowolnie wybranej płaszczyźnie.
W tym pytaniu kluczowe jest zrozumienie, że chodzi o obrazy dwuwymiarowe tworzone w dowolnej płaszczyźnie na podstawie już zebranych przekrojów poprzecznych. To jest definicja wielopłaszczyznowej rekonstrukcji MPR, a nie technik typowo trójwymiarowych czy projekcyjnych. Bardzo częsty błąd polega na wrzucaniu do jednego worka wszystkich „ładnych” rekonstrukcji 3D z TK i utożsamianiu ich z jedną metodą, podczas gdy MPR, VTR, SSD czy MIP mają inne zastosowania i inny sposób prezentacji danych. Odwzorowania objętości VTR (volume rendering) to technika pełnej rekonstrukcji objętościowej 3D, gdzie każdemu wokselowi przypisywana jest przezroczystość i kolor. Służy to do przestrzennego oglądania struktur, obracania modelu, czasem do planowania zabiegów chirurgicznych. To nie jest zwykły obraz dwuwymiarowy w określonej płaszczyźnie, tylko wizualizacja całej objętości, więc nie pasuje do definicji z pytania. Podobnie rekonstrukcje cieniowanych powierzchni SSD (shaded surface display) tworzą powierzchniowy model 3D, zwykle na podstawie progu gęstości, np. dla kości. Dają efekt „rzeźby” – świetny do pokazania złamań, deformacji, ale znowu: to nie jest wielopłaszczyznowa, płaska rekonstrukcja, tylko model powierzchniowy. Maksymalna intensywność MIP (maximum intensity projection) to technika projekcyjna, w której w każdym pikselu obrazu wybierana jest najwyższa wartość gęstości z całej grubości analizowanej objętości. Idealnie sprawdza się w angio-TK, bo podkreśla kontrast w naczyniach, ale jednocześnie „gubi” informacje o strukturach o niższej gęstości. Tu znowu mamy projekcję przez objętość, a nie prostą rekonstrukcję w dowolnej płaszczyźnie. Moim zdaniem najczęstsze nieporozumienie wynika z tego, że użytkownik widzi na konsoli różne opcje 3D i traktuje je jako jedno i to samo. Tymczasem dobra praktyka w TK zakłada jasne rozróżnienie: MPR = płaskie przekroje w wybranej płaszczyźnie, VTR i SSD = modele 3D, MIP = obraz projekcyjny podkreślający struktury o wysokiej gęstości. Rozpoznanie tych różnic bardzo ułatwia później właściwy dobór narzędzia do konkretnego badania i pytania klinicznego lekarza.