Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym pytaniu łatwo się pomylić, bo wszystkie skróty wyglądają podobnie, a w praktyce klinicznej używa się ich często obok siebie. Klucz jest taki, że pytanie dotyczy obszaru zawierającego zarówno GTV, jak i mikrorozsiew w fazie niewykrywalnej klinicznie. To jest dokładna definicja CTV, czyli Clinical Target Volume. Jeżeli ktoś wybiera PTV, to zwykle wynika z mylenia marginesów biologicznych z marginesami technicznymi. PTV (Planning Target Volume) to CTV powiększone o marginesy na ruchy narządów, niepewności ustawienia pacjenta, błędy unieruchomienia i dokładność aparatu. Innymi słowy, PTV nie opisuje już biologicznego zasięgu choroby, tylko zapewnia, że zaplanowana dawka faktycznie trafi w CTV mimo wszystkich niedokładności geometrycznych. Mikrorozsiew nowotworu uwzględnia się na etapie definiowania CTV, a nie PTV. Z kolei oznaczenia IV i TV nie są standardowymi skrótami opisującymi objętości tarczowe w radioterapii zgodnie z ICRU. Mogą się kojarzyć z terminologią kliniczną typu „stadium IV” albo z potocznym myśleniem o „tumor volume”, ale w planowaniu radioterapii używamy ściśle zdefiniowanych pojęć: GTV, CTV, ITV (Internal Target Volume w niektórych technikach) oraz PTV. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie „obszaru, który chcemy napromienić” wyłącznie z PTV, bo to pojęcie często pojawia się na wydrukach planów. Tymczasem struktura logiczna jest taka: najpierw lekarz określa GTV (guz widoczny), potem rozszerza go o obszar mikroskopowego szerzenia – to daje CTV. Dopiero później fizyk medyczny i zespół planistyczny dodają marginesy techniczne, tworząc PTV. Jeśli nie odróżnia się tych poziomów, to można albo zaniżyć dawkę w rejonach mikrorozsiewu (za małe CTV), albo niepotrzebnie napromieniać zdrowe tkanki (za duże PTV). W dobrych praktykach radioterapii zawsze osobno opisuje się GTV, CTV i PTV w dokumentacji, bo od tego zależy jakość całego procesu leczenia.