Prawidłowo wskazany CTV (Clinical Target Volume) to w radioterapii absolutna podstawa poprawnego planowania leczenia. CTV oznacza objętość tkanek, która obejmuje GTV (Gross Tumor Volume – czyli makroskopowo widoczną masę guza w badaniach obrazowych lub klinicznie) oraz obszar mikrorozsiewu nowotworu, który jest jeszcze niewidoczny w TK, MR czy PET, ale wiemy z badań i wytycznych, że statystycznie tam bywa. Czyli mówiąc po ludzku: CTV = guz + to, co już najpewniej „rozpełzło się” mikroskopowo wokół niego. W praktyce lekarz radioterapeuta, często razem z fizykiem medycznym i radiologiem, najpierw wyznacza GTV na obrazie TK/MR, a potem na podstawie zaleceń (np. wytyczne ESTRO, ICRU, lokalne protokoły) dodaje margines na mikrorozsiewy i otrzymuje właśnie CTV. Ten margines nie jest przypadkowy – zależy od typu nowotworu, stopnia złośliwości, lokalizacji anatomicznej, a także sposobu szerzenia się choroby. Na przykład w raku głowy i szyi CTV obejmuje nie tylko sam guz, ale też całe grupy węzłów chłonnych, które z dużym prawdopodobieństwem mogą być zajęte mikroskopowo. W raku prostaty CTV może obejmować samą prostatę i pęcherzyki nasienne w zależności od zaawansowania. Warto też pamiętać, że dopiero z CTV tworzy się PTV (Planning Target Volume), czyli objętość planistyczną uwzględniającą dodatkowy margines na błędy ustawienia pacjenta, ruchy narządów, niepewności układu napromieniającego. Moim zdaniem dobrze jest to sobie ułożyć w głowie jako logiczny ciąg: GTV – to, co widzę; CTV – to, co widzę + to, czego nie widzę, ale rozsądnie zakładam; PTV – CTV + margines bezpieczeństwa technicznego. Dzięki temu łatwiej potem rozumieć, skąd się biorą różnice między konturami na planie leczenia i dlaczego nie można tak po prostu „przyciąć” objętości, żeby oszczędzić zdrowe tkanki, bo ryzykowalibyśmy niedoleczenie mikrorozsiewu właśnie w CTV.
W radioterapii onkologicznej nazewnictwo objętości jest bardzo precyzyjne i nieprzypadkowe. Jeśli pomyli się te skróty, to od razu widać, że coś jest nie tak z rozumieniem całego procesu planowania napromieniania. Pytanie dotyczyło objętości zawierającej GTV oraz mikrorozsiewy w fazie niewykrywalnej klinicznie. To jest dokładnie definicja CTV, czyli Clinical Target Volume. Częsty błąd polega na myleniu CTV z PTV. PTV (Planning Target Volume) nie służy do opisu biologicznego zasięgu choroby, tylko do uwzględnienia niepewności technicznych: ruchów pacjenta, przesunięć narządów, niedoskonałości unieruchomienia, błędów ustawienia itd. PTV to po prostu CTV powiększone o marginesy geometryczne wynikające z ograniczeń sprzętu i techniki, a nie z biologii nowotworu. Dlatego utożsamianie PTV z obszarem mikrorozsiewu jest merytorycznie błędne. Z kolei skróty IV czy TV w tym kontekście nie są standardowymi pojęciami z definicji ICRU. Mogą kojarzyć się komuś z „tumor volume” jako taką ogólną objętością guza, albo z jakimiś lokalnymi, nieformalnymi oznaczeniami, ale w radioterapii opartej na wytycznych używa się właśnie triady GTV–CTV–PTV. W praktyce klinicznej proces wygląda tak: najpierw lekarz wyznacza GTV, czyli to, co widoczne w obrazowaniu; następnie na podstawie danych naukowych i doświadczenia dodaje margines na mikrorozsiew i tworzy CTV; dopiero potem, uwzględniając ruch narządów (np. oddech w klatce piersiowej, wypełnienie pęcherza w miednicy) oraz dokładność systemu IGRT, określa PTV. Typowym błędem myślowym jest wrzucanie wszystkich marginesów „do jednego worka” i myślenie, że każdy większy kontur to automatycznie obszar choroby. W rzeczywistości część powiększenia wynika z biologii (mikrorozsiew – CTV), a część z techniki (niepewności ustawienia – PTV). Zrozumienie tej różnicy jest kluczowe, bo od niej zależy, czy plan będzie jednocześnie skuteczny onkologicznie i bezpieczny dla zdrowych narządów. Dlatego poprawną odpowiedzią zawsze będzie CTV, gdy mówimy o GTV plus mikroskopowym szerzeniu się nowotworu.