Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W projekcji AP czaszki kluczowe jest zrozumienie, jak przebiega promień centralny względem podstawowych płaszczyzn anatomicznych. Typowym źródłem pomyłek jest mylenie płaszczyzny czołowej z płaszczyzną strzałkową oraz kierunku wiązki z samą nazwą projekcji. Projekcja AP oznacza, że promienie przechodzą od strony przedniej (anterior) do tylnej (posterior), czyli od twarzy do potylicy. Jeżeli ktoś wybiera odpowiedź, w której promień biegnie od tyłu ku przodowi, to w praktyce opisuje projekcję PA, a nie AP. To jest pierwszy ważny błąd myślowy: nazwa projekcji zawsze odnosi się do kierunku przebiegu wiązki, a nie do tego, gdzie stoi pacjent czy operator. Drugi problem to płaszczyzna, względem której określamy prostopadłość promienia. W projekcji AP czaszki wiązka jest prostopadła do płaszczyzny czołowej, bo ta płaszczyzna dzieli ciało na część przednią i tylną. Jeżeli ktoś zaznacza, że promień jest prostopadły do płaszczyzny strzałkowej, to tak naprawdę opisuje wiązkę boczną, która w praktyce odpowiada projekcji typu LAT, a nie AP. W efekcie takie ustawienie dawałoby obraz zbliżony do bocznego RTG czaszki, a nie przednio–tylnego. Z mojego punktu widzenia dobrze jest sobie wyobrazić prosty model: płaszczyzna czołowa to jakby szyba przed twarzą, a strzałkowa to szyba biegnąca przez środek ciała od przodu do tyłu. W projekcji AP chcemy, żeby promień przechodził prostopadle przez tę „przednią szybę”, a nie przez „szybę wzdłużną”. Błędne odpowiedzi mieszają te pojęcia i prowadziłyby w praktyce do złego pozycjonowania pacjenta, zniekształconego obrazu i problemów z oceną symetrii struktur. Standardy radiologiczne i podręczniki projekcji RTG bardzo mocno podkreślają: w AP czaszki – promień od przodu ku tyłowi, prostopadle do płaszczyzny czołowej, a płaszczyzna strzałkowa pośrodkowa ustawiona prostopadle do detektora i w linii z promieniem, czyli równolegle do jego przebiegu, a nie pod kątem.