Prawidłowa odpowiedź wynika bezpośrednio z zasad nazewnictwa projekcji w radiologii. Określenie „skos tylny prawy” (RPO – right posterior oblique) oznacza, że do kasety przylega prawa część tylnej powierzchni ciała pacjenta. Innymi słowy: pacjent stoi tyłem do kasety, jest lekko obrócony, tak żeby prawa strona pleców i tułowia dotykała kasety, a lewa strona była odsunięta – czyli odwiedziona od kasety. Takie ustawienie odpowiada właśnie odpowiedzi: „Tyłem do kasety, prawa strona przylega do kasety, lewa strona odwiedziona od kasety”. W standardach radiologicznych przyjęło się, że w projekcjach skośnych pierwsze słowo („tylny” albo „przedni”) mówi, czy do detektora bliżej jest powierzchnia tylna (PA/tył do kasety) czy przednia (AP/przodem do kasety), a określenie „prawy/lewy” wskazuje, która strona ciała przylega do kasety. To jest bardzo praktyczne, bo od razu wiadomo, jak ustawić pacjenta, niezależnie czy robisz RTG kręgosłupa lędźwiowego, klatki piersiowej, czy stawu krzyżowo-biodrowego w skośnych projekcjach. Moim zdaniem warto sobie to utrwalić na schemacie: w projekcjach tylnych skośnych (RPO, LPO) pacjent stoi tyłem do kasety, a w przednich skośnych (RAO, LAO) – przodem. Potem tylko pamiętasz, że „prawy” albo „lewy” to strona bliższa kasety. W praktyce technik radiologii podczas ustawiania pacjenta kontroluje, czy bark, biodro i odpowiednia strona klatki lub tułowia rzeczywiście dotykają kasety, a przeciwna strona jest lekko odsunięta, co zapewnia właściwy kąt skośny, redukcję nakładania się struktur i zgodność ze standardami obrazowania. Takie prawidłowe pozycjonowanie poprawia jakość diagnostyczną zdjęcia i zmniejsza ryzyko konieczności powtarzania ekspozycji, co od razu przekłada się na mniejsze narażenie pacjenta na promieniowanie.
W tym typie pytania najwięcej zamieszania robi samo nazewnictwo projekcji skośnych. Jeżeli ktoś nie do końca ogarnia skróty i logikę nazwy, to bardzo łatwo pomylić się pomiędzy ustawieniem przodem a tyłem do kasety albo odwrotnie zinterpretować, która strona ma przylegać. Określenia typu „skos tylny prawy” czy „skos przedni lewy” nie są przypadkowe – są oparte na międzynarodowych standardach radiologicznych i służą ujednoliceniu pozycjonowania pacjenta. W projekcjach tylnych skośnych (RPO – right posterior oblique, LPO – left posterior oblique) pacjent zawsze ustawiany jest tyłem do kasety. To słowo „tylny” właśnie o tym mówi – że bliżej detektora jest tylna powierzchnia ciała. Odpowiedzi, które sugerują ustawienie przodem do kasety, są sprzeczne z tą zasadą, bo odpowiadałyby raczej projekcjom przednim skośnym (RAO, LAO), gdzie do kasety zbliżona jest powierzchnia przednia. To jest typowy błąd: ktoś kojarzy „prawy” z „przodem” albo odwrotnie, zamiast trzymać się logiki: przedni/tylny = która powierzchnia ciała, prawy/lewy = która strona. Druga sprawa to strona przylegająca. W „skosie tylnym prawym” prawa strona ciała musi przylegać do kasety, a lewa być odwiedziona. Jeżeli wybieramy ustawienie, gdzie lewa strona przylega, a prawa jest odsunięta, to tak naprawdę opisujemy „skos tylny lewy” (LPO), czyli zupełnie inną projekcję. To jest kolejny częsty błąd myślowy: ktoś odczytuje „prawy” jako stronę odwiedzioną, a nie przylegającą, bo wyobraża sobie, że „prawe” jest bardziej odsłonięte dla lampy. Tymczasem standard mówi jasno: w nazwie projekcji strona prawa/lewa to ta strona, która jest bliżej detektora. Z praktycznego punktu widzenia nieprawidłowe pozycjonowanie pacjenta w projekcjach skośnych powoduje nakładanie się struktur, złą wizualizację stawów międzywyrostkowych, łuków kręgów czy stawów krzyżowo-biodrowych. Prowadzi to do gorszej jakości diagnostycznej obrazu, możliwej konieczności powtarzania badania, a więc większej dawki promieniowania. Dlatego warto bardzo świadomie czytać nazwy projekcji i zawsze kojarzyć: tylny/przedni = tył/przód do kasety, prawy/lewy = strona przylegająca. To jest prosta zasada, ale w praktyce ratuje przed wieloma pomyłkami.