Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W obrazowaniu MR łatwo pomylić się przy ocenie kości, bo jesteśmy przyzwyczajeni do RTG czy TK, gdzie kość jest jasna. W rezonansie magnetycznym mechanizm powstawania obrazu jest zupełnie inny – nie chodzi o pochłanianie promieniowania jonizującego, tylko o rejestrację sygnału od protonów wodoru. Warstwa korowa kości ma bardzo mało wolnych protonów, dlatego praktycznie nie generuje sygnału i na obrazach, zarówno T1-, jak i T2-zależnych, pozostaje czarna. To, co bywa mylące, to fakt, że na niektórych monitorach albo przy kiepskim oknie i poziomie (window/level) czerń może wydawać się jakby „ciemnoszara”, ale w standardowym opisie mówimy: sygnał jest zerowy, czyli struktura jest czarna i hipointensywna. Błędne wyobrażenie, że kość powinna być biała, bierze się głównie z przenoszenia nawyków z RTG i TK na MR. W tych badaniach gęsta kość silnie pochłania promieniowanie i przez to jest bardzo jasna. W MR zasada jest odwrotna: im mniej ruchomych protonów, tym mniej sygnału i ciemniejszy obraz. Podobnie mylące bywa kojarzenie jaśniejszych odcieni szarości z „twardszą” tkanką. W T1 to nie gęstość fizyczna decyduje o jasności, tylko czasy relaksacji i zawartość tłuszczu oraz wody. Jasnoszary czy ciemnoszary sygnał w obrębie kości bardziej pasuje do szpiku kostnego (tłuszczowego lub obrzękowego), a nie do samej warstwy korowej. Częstym błędem jest też wrzucanie do jednego worka wszystkich „szarych” struktur i kierowanie się jedynie odcieniem, bez patrzenia na anatomię i typ sekwencji. Dobra praktyka w MR to zawsze: po pierwsze, rozpoznać sekwencję (T1, T2, STIR itd.), po drugie, znać typowe wzorce sygnału tkanek. Kość korowa – czarna, szpik tłuszczowy – jasny na T1, płyn – ciemny na T1 i jasny na T2. Jeśli trzymamy się tych prostych zasad, dużo łatwiej uniknąć pomyłek przy interpretacji badań.