Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym pytaniu kluczowe jest rozróżnienie trzech typów odprowadzeń: kończynowych dwubiegunowych, kończynowych jednobiegunowych wzmocnionych oraz przedsercowych (piersiowych). Dwubiegunowe kończynowe to tylko I, II, III – mierzą różnicę potencjałów między dwiema kończynami i tworzą klasyczny trójkąt Einthovena w płaszczyźnie czołowej. To właśnie one są „podstawową geometrią” EKG, na której opiera się wyznaczanie osi serca. Odpowiedzi z symbolami aVR, aVL, aVF dotyczą odprowadzeń kończynowych jednobiegunowych wzmocnionych. One też korzystają z elektrod na kończynach, ale są konstruowane inaczej: badają potencjał jednej elektrody względem tzw. elektrody pośredniej (wirtualnej masy) złożonej z pozostałych kończyn. Dlatego nazywamy je jednobiegunowymi, a nie dwubiegunowymi. Typowym błędem myślowym jest założenie, że skoro są na kończynach, to „na pewno” są dwubiegunowe – a to nie jest prawda, różnica jest właśnie w sposobie pomiaru. Z kolei zestawy V1–V2–V3 oraz V4–V5–V6 to odprowadzenia przedsercowe (piersiowe), które rejestrują czynność elektryczną serca w płaszczyźnie poziomej. Każde z nich jest jednobiegunowe, bo porównuje potencjał jednej elektrody na klatce piersiowej do elektrody odniesienia złożonej z kończyn. Ich rola jest inna: służą głównie do oceny ścian serca (przegroda międzykomorowa, ściana przednia, boczna, dolna w szerszym układzie) oraz lokalizacji np. zawału. W praktyce szkolnej łatwo się pogubić, bo wszystkie te oznaczenia są obok siebie na wydruku EKG. Moim zdaniem najlepiej zapamiętać prosty schemat: I, II, III – kończynowe dwubiegunowe; aVR, aVL, aVF – kończynowe jednobiegunowe wzmocnione; V1–V6 – przedsercowe. Dzięki temu unikamy mieszania pojęć i późniejszych błędów przy interpretacji osi serca oraz zmian w poszczególnych odprowadzeniach.