Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W spirometrii bardzo łatwo skupić się tylko na „ładnym” wykresie albo na tym, że pacjent jakoś tam wydmuchał w ustnik, i przeoczyć podstawowe parametry jakości badania. Czas trwania natężonego wydechu jest jednym z tych parametrów, które często są bagatelizowane, a tak naprawdę decydują o wiarygodności wyniku. Odpowiedzi typu 2, 3 czy 4 sekundy brzmią kusząco, bo wydaje się, że przecież to i tak długo dmuchać na maksa, szczególnie dla dziecka czy osoby starszej. Problem w tym, że z fizjologicznego punktu widzenia, przy krótszym wydechu płuca nie zdążą się w pełni opróżnić, zwłaszcza u osób z obturacją dróg oddechowych, gdzie przepływ powietrza jest istotnie zwolniony. Standardy ATS/ERS jasno mówią, że u osób powyżej 10. roku życia czas natężonego wydechu powinien wynosić co najmniej 6 sekund, a najlepiej aż do momentu uzyskania plateau na krzywej objętość–czas. Jeśli skrócimy ten czas do 4, 3 czy nawet 2 sekund, to zaniżymy wartość FVC i zaburzymy interpretację wskaźników. Może to prowadzić do fałszywego obrazu: pacjent z realną obturacją zostanie opisany jako „prawie prawidłowy”, bo FEV1/FVC wyjdzie sztucznie zawyżony. Typowym błędem myślowym jest tu przenoszenie doświadczeń z badań u małych dzieci, gdzie dopuszcza się krótsze czasy, na populację powyżej 10 lat, albo kierowanie się tym, że pacjent „już nie może”, zamiast trzymać się kryteriów jakości. Z mojego doświadczenia w pracowni wynika, że jeśli technik odpuści po 3–4 sekundach, to połowa spirometrii byłaby do wyrzucenia. Dlatego odpowiedzi proponujące 2, 3 czy 4 sekundy nie spełniają wymogów jakościowych i stoją w sprzeczności z przyjętymi dobrymi praktykami w diagnostyce czynnościowej układu oddechowego.