Prawidłowo – w systemie pośredniej radiografii cyfrowej CR kasety są wyposażone w płyty fosforowe, nazywane też płytami obrazowymi (IP – imaging plate). To nie są klasyczne filmy, tylko specjalne płyty z fosforem luminescencyjnym, najczęściej fosforem halogenkowym z domieszką europu. Pod wpływem promieniowania rentgenowskiego w krysztale fosforu gromadzi się energia w postaci tzw. obrazu utajonego. Ten obraz nie jest widoczny gołym okiem, dopiero skaner CR odczytuje go laserem, powodując zjawisko fotostymulowanej luminescencji. Wtedy emisja światła jest zamieniana przez fotopowielacz i przetwornik A/C na sygnał cyfrowy, który trafia do systemu PACS. W praktyce, podczas pracy w pracowni RTG, płyta fosforowa zachowuje się podobnie jak dawny film: wkładasz ją do kasety, po ekspozycji przenosisz do czytnika CR, a po odczycie płyta jest kasowana i może być użyta ponownie dziesiątki, a nawet setki razy, o ile nie zostanie mechanicznie uszkodzona. Moim zdaniem ważne jest, żeby kojarzyć CR właśnie z płytą fosforową, a DR z detektorem płaskopanelowym – to dwa różne systemy cyfrowe. Standardem dobrej praktyki jest delikatne obchodzenie się z kasetami CR, unikanie zarysowań i zginania, bo wszelkie uszkodzenia płyty fosforowej potem wychodzą jako artefakty na obrazie (pasy, plamki, „zadrapania”). W wielu szpitalach CR nadal jest używany w pracowniach ogólnych, na SOR czy w weterynarii, bo jest tańszy i bardziej elastyczny niż pełne DR, a kluczowe jest właśnie to, że sercem kasety jest płyta fosforowa, a nie film rentgenowski czy płyta ołowiowa.
To pytanie bardzo dobrze pokazuje różnicę między klasyczną radiografią analogową a pośrednią radiografią cyfrową CR. Wiele osób automatycznie kojarzy kasetę RTG z filmem rentgenowskim, bo przez lata tak to wyglądało w pracowniach. W systemach analogowych rzeczywiście w kasecie znajdował się film światłoczuły, zwykle w połączeniu z foliami wzmacniającymi, które zamieniały promieniowanie X na światło, aby zmniejszyć dawkę dla pacjenta i skrócić ekspozycję. W CR filozofia jest inna: zamiast filmu mamy płytę fosforową, która sama pełni rolę nośnika informacji, a jednocześnie nie wymaga chemicznej obróbki w ciemni. Dlatego odpowiedź odwołująca się do filmów rentgenowskich jest typowym myleniem technologii analogowej z cyfrową pośrednią. Podobnie jest z foliami wzmacniającymi. One były kluczowym elementem kaset do filmów: konwersja promieniowania rentgenowskiego na światło błyskowe, które naświetlało film. W kasetach CR taka folia nie jest już potrzebna, bo płyta fosforowa bezpośrednio rejestruje energię promieniowania. W praktyce, jeżeli ktoś myśli, że w kasecie CR są folie wzmacniające, to zwykle wynika to z przyzwyczajenia do dawnych rozwiązań i braku rozróżnienia między konstrukcją kasety analogowej i cyfrowej. Płyty ołowiowe to z kolei zupełnie inny temat – ołów w radiologii kojarzymy z ochroną radiologiczną (fartuchy, parawany, osłony gonad, wkładki ochronne w kasetach od strony lampy lub stołu). Ołów może stanowić element ekranujący lub warstwę przeciwrozproszeniową, ale nie jest nośnikiem obrazu. W kasecie CR rolę „serca” systemu pełni płyta fosforowa, a nie ołów. Typowym błędem myślowym jest założenie, że skoro kaseta z zewnątrz wygląda podobnie w różnych systemach, to jej wnętrze też jest takie samo. W rzeczywistości rozwój radiografii cyfrowej całkowicie zmienił materiał rejestrujący: od filmu, przez fosfor w CR, po detektory półprzewodnikowe w DR. Z punktu widzenia dobrej praktyki zawodowej ważne jest, żeby umieć nazwać te elementy po imieniu i rozumieć, jak wpływają one na jakość obrazu, dawkę oraz sposób obsługi sprzętu.