Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Koronarografia bywa mylona z różnymi innymi badaniami naczyń, dlatego łatwo o skojarzenie jej z żyłami albo z tętnicami obwodowymi. Tymczasem jej główny, bardzo konkretny cel to ocena drożności tętnic wieńcowych, czyli naczyń wieńcowych zaopatrujących serce. Już sama nazwa podpowiada kierunek: „korona” odnosi się do wieńca naczyń otaczających serce, a nie do żył czy naczyń kończyn. Żyły wieńcowe istnieją i są istotne dla odpływu krwi z mięśnia sercowego, ale ich ocena odbywa się innymi metodami obrazowania, a w praktyce klinicznej rzadko są one głównym celem badań inwazyjnych. Koronarografia nie służy też do oceny żył obwodowych – do tego używa się najczęściej USG Doppler żylnego, flebografii czy tomografii komputerowej z kontrastem. W codziennej pracy błąd myślowy polega często na uproszczeniu: skoro jest cewnik, kontrast i RTG, to „pewnie bada się wszystkie naczynia”. Niestety tak to nie działa. Procedury angiograficzne są wyspecjalizowane: mamy koronarografię dla tętnic wieńcowych, angiografię obwodową dla tętnic kończyn, angiografię nerkową, mózgową itd. Każda z nich ma inne wskazania, inne projekcje, trochę inną technikę pracy. Tętnice obwodowe, np. w kończynach dolnych, bada się za pomocą klasycznej angiografii obwodowej, TK-angio lub MR-angio, ale to są odrębne procedury, choć też wykorzystują kontrast i promieniowanie (z wyjątkiem MR). Moim zdaniem warto zapamiętać prostą zasadę: jeśli mówimy o chorobie wieńcowej, zawale, dławicy piersiowej czy stentach w sercu – chodzi o tętnice wieńcowe i badaniem jest koronarografia. Jeśli mówimy o żylakach, zakrzepicy, obrzękach nóg – wchodzimy w świat żył obwodowych i zupełnie innych badań. Takie rozróżnienie pomaga nie mieszać pojęć i lepiej rozumieć, dlaczego lekarz zleca akurat tę, a nie inną procedurę obrazową.