Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym obrazie rezonansu magnetycznego przedstawiono staw kolanowy w płaszczyźnie strzałkowej, dlatego bardzo łatwo o pomyłkę, jeśli ktoś nie ma jeszcze dobrze „w głowie” ułożenia kości kończyny dolnej w obrazowaniu. Częsty błąd polega na automatycznym kojarzeniu dużej kości w przekroju z kością łokciową lub promieniową, bo ktoś podświadomie myśli o stawie łokciowym, a nie kolanowym. Tymczasem w kolanie w ogóle nie występują kości łokciowa ani promieniowa – są to elementy szkieletu kończyny górnej. Jeżeli widzimy obraz z wyraźną rzepką, kłykciami kości udowej, strukturami przypominającymi łąkotki i więzadła krzyżowe, to z założenia analizujemy staw kolanowy, a więc wchodzą w grę kość udowa, piszczelowa i strzałkowa. Kolejne nieporozumienie dotyczy kości strzałkowej. W praktyce technika obrazowania i lekarze opisujący badanie zwracają uwagę, że strzałka (fibula) jest kością cieńszą, położoną bocznie względem piszczeli, nie bierze bezpośredniego udziału w tworzeniu głównych powierzchni stawowych kolana, a w typowym przekroju strzałkowym skoncentrowanym na przedziale przyśrodkowym może być słabo widoczna lub wręcz wypadać poza pole obrazowania. Osoba wybierająca ją jako odpowiedź często kieruje się mylnym założeniem, że skoro kość na obrazie wygląda „dość wąsko”, to musi to być strzałka, bez odniesienia do jej faktycznego położenia anatomicznego. Tymczasem wskazana strzałką struktura leży przyśrodkowo, ma szeroką nasadę bliższą tworzącą plateau piszczelowe i jest wyraźnie główną podporą stawu – to jednoznacznie cechy kości piszczelowej. W dobrej praktyce diagnostyki obrazowej zawsze zaczyna się analizę od identyfikacji stawu i orientacji anatomicznej: która strona jest przyśrodkowa, która boczna, gdzie jest kość udowa, gdzie rzepka. Dopiero potem przypisujemy nazwy kościom podudzia. Taka metodyka bardzo ogranicza ryzyko właśnie takich pomyłek koncepcyjnych, jak zamiana piszczeli na strzałkę albo wręcz „przeniesienie” anatomii kończyny górnej do badania kończyny dolnej.