Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym radiogramie łatwo się pomylić, bo kości stępu nakładają się na siebie i ich zarysy nie zawsze są tak oczywiste. Wiele osób odruchowo zaznacza kość skokową, bo kojarzy ją jako „główną” kość stawu skokowego. Tymczasem kość skokowa leży wyraźnie bardziej proksymalnie i przyśrodkowo, w obrębie stawu skokowo‑goleniowego, nad kością piętową. W projekcji AP stopy widzimy ją raczej częściowo, a strzałka na tym zdjęciu jest przesunięta dystalnie, w stronę śródstopia. To już rejon stawu Choparta, a nie klasycznego stawu skokowego. Częsty błąd polega na tym, że ktoś patrzy bardziej na „wrażenie” niż na relacje anatomiczne: trzeba zawsze prześledzić ciąg kości od palców do tyłu stopy i logicznie ustalić, w którym segmencie jesteśmy. Pojawia się też pokusa, żeby wskazać kość łódkowatą, bo jej nazwa pasuje do kości położonej między skokową a klinowatymi. Kość łódkowata rzeczywiście leży bardziej przyśrodkowo, w osi I–III promienia stopy, i na zdjęciu zwykle widzimy ją jako kość położoną bliżej środka stawu skokowo‑łódkowego. Strzałka jednak wyraźnie wskazuje na strukturę boczną, sąsiadującą z IV i V kością śródstopia, co jest typowe dla kości sześciennej. Z kolei kość klinowata boczna znajduje się również w części środkowej stępu, ale bardziej przyśrodkowo niż kość sześcienna i dystalnie w stosunku do kości łódkowatej. Na zdjęciu widać ją jako element osi III–IV promienia, a nie skrajnie boczny element stępu. Pomyłki wynikają przeważnie z braku nawyku „odliczania” kości od przyśrodka do boku: najpierw trzy kości klinowate, dopiero potem, bocznie, kość sześcienna. W praktyce diagnostyki obrazowej warto zawsze kojarzyć te kości z odpowiadającymi im promieniami śródstopia, co bardzo ułatwia orientację i zmniejsza ryzyko takich błędów interpretacyjnych, zwłaszcza przy ocenie złamań, zwichnięć w obrębie stawu Lisfranca czy Choparta oraz przy planowaniu dalszych projekcji uzupełniających.