Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym zadaniu łatwo się pomylić, bo na pierwszy rzut oka każde przekrojowe badanie stawu kolanowego może wyglądać podobnie, ale kluczowe jest rozróżnienie zarówno metody obrazowania, jak i płaszczyzny skanowania. Zacznijmy od odróżnienia MR od TK. W tomografii komputerowej podstawą jest promieniowanie jonizujące i obraz tworzony jest w skalach gęstości (HU). Kość korowa jest bardzo jasna, ostry kontur, tkanki miękkie zwykle mają niższy kontrast, a łąkotki i więzadła nie odcinają się tak wyraźnie. W rezonansie magnetycznym obraz budowany jest na podstawie właściwości magnetycznych protonów, dzięki czemu otrzymujemy wysokokontrastowe odwzorowanie tkanek miękkich: łąkotki, chrząstka, więzadła, obrzęk szpiku kostnego – wszystko to jest dobrze widoczne. Na prezentowanych obrazach właśnie ta doskonała wizualizacja struktur wewnątrzstawowych jednoznacznie wskazuje na MR, a nie TK, więc odpowiedzi z tomografią (niezależnie od płaszczyzny) są merytorycznie błędne. Drugi element to płaszczyzna. W płaszczyźnie czołowej (frontalnej) widzimy obie kłykcie kości udowej i piszczeli obok siebie, jakbyśmy patrzyli na kolano „od przodu” lub „od tyłu”. W płaszczyźnie strzałkowej oglądamy przekrój „z boku” – zwykle jeden kłykieć, wyraźnie podłużny przebieg więzadła krzyżowego przedniego i tylnego, profil rzepki. Na załączonych obrazach wyraźnie widać symetryczne kłykcie i szparę stawową na całej szerokości, co jest typowe dla projekcji czołowej. Częsty błąd polega na tym, że zdający automatycznie kojarzy przekrój z tomografią, bo „jest w przekroju”, albo myli płaszczyzny, sugerując się tylko jednym elementem anatomicznym. Z mojego doświadczenia pomaga świadome „ustawianie” w głowie, skąd patrzymy na staw: z przodu/tyłu – płaszczyzna czołowa, z boku – strzałkowa, od góry – poprzeczna. W praktyce technika radiologii poprawne rozpoznanie płaszczyzn i modalności to podstawa, bo od tego zależy właściwe planowanie badania, dobór sekwencji i późniejsze zrozumienie, co widzi na monitorze radiolog.