Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym typie obrazowania barku bardzo łatwo pomylić poszczególne elementy bliższego końca kości ramiennej, zwłaszcza gdy patrzy się głównie na ogólny kształt kości, a nie na relacje anatomiczne. Strzałka nie wskazuje głowy kości ramiennej – głowa jest bardziej przyśrodkowa, zaokrąglona, tworzy powierzchnię stawową pokrytą chrząstką i przylega do panewki łopatki. Na MR ma charakterystyczny, dość regularny kontur i leży głębiej względem tkanek miękkich. Wskazany fragment leży bocznie od głowy, ma nieco bardziej „ścięty” kształt i jest to właśnie guzowatość, a nie część powierzchni stawowej. To odróżnia guzki od samej głowy. Równie mylące bywa utożsamianie zaznaczonego miejsca z guzkiem mniejszym. Guzek mniejszy jest położony bardziej przyśrodkowo i ku przodowi, bliżej przyczepu ścięgna mięśnia podłopatkowego. Na wielu obrazach w płaszczyźnie strzałkowej częściowo się chowa i nie jest tak wyraźnie zarysowany bocznie, jak guzek większy. Jeśli strzałka wskazuje strukturę wyraźnie boczną, „wyniesioną” w stronę przyczepów stożka rotatorów, to prawie na pewno jest to guzek większy. Z kolei trzon kości ramiennej rozpoznajemy po tym, że ma długi, cylindryczny przebieg w dół, bez tak wyraźnego poszerzenia i bez typowej guzowatości bliższej. Na przedstawionym obrazie mamy fragment bliższego końca kości, a nie odcinek trzonu w typowym sensie. Częsty błąd polega na tym, że ktoś patrzy tylko na „ciągłość” kości w dół i uznaje wszystko za trzon, ignorując wyraźne poszerzenie i relacje ze stawem ramiennym. Z mojego doświadczenia warto zawsze najpierw zlokalizować panewkę łopatki i głowę kości ramiennej, a dopiero potem szukać, co leży bocznie (guzek większy) i co bardziej przednio-przyśrodkowo (guzek mniejszy). Taki nawyk mocno zmniejsza ryzyko pomyłek przy interpretacji badań MR barku, co jest kluczowe przy ocenie stożka rotatorów i planowaniu leczenia ortopedycznego.