Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na takim obrazie MR barku bardzo łatwo pomylić poszczególne części kości ramiennej, zwłaszcza jeśli ktoś patrzy głównie na kształt, a nie na relacje anatomiczne. Głowa kości ramiennej ma wyraźnie kulisty zarys i jest pogrążona w panewce łopatki; na obrazie zwykle leży bardziej przyśrodkowo i nieco niżej niż wskazywany tutaj punkt. Jeżeli strzałka pokazuje strukturę boczną, tuż pod sklepieniem barkowym i w sąsiedztwie ścięgien stożka rotatorów, to raczej nie będzie to głowa, tylko właśnie gużek większy. Głowę łatwo zidentyfikować po gładkiej, regularnej powierzchni stawowej, podczas gdy guzek większy jest bardziej nieregularny i stanowi miejsce przyczepu ścięgien. Guzek mniejszy z kolei leży bardziej przyśrodkowo i do przodu, bliżej przyczepu ścięgna mięśnia podłopatkowego. W wielu projekcjach MR jest częściowo „schowany” i nie tworzy tak wyraźnej bocznej wyniosłości jak guzek większy. Typowym błędem jest myślenie: mniejszy guzek = mniejsza wyniosłość na obrazie, ale w praktyce jego rozpoznanie zależy bardziej od położenia w stosunku do trzonu i głowy kości ramiennej oraz orientacji ramienia (rotacja wewnętrzna lub zewnętrzna), niż od samego rozmiaru. Trzon kości ramiennej na obrazach barku najczęściej widoczny jest niżej, w części diafizalnej, o znacznie bardziej cylindrycznym kształcie i bez charakterystycznych nasadowych wyniosłości. Jeżeli strzałka znajduje się w obrębie nasady bliższej, tuż pod powierzchnią stawową i bocznie, to nie ma mowy o trzonie – to już jest rejon nasadowo-guzkowy. Typowy błąd polega na tym, że ktoś „odruchowo” dzieli kość tylko na głowę i resztę, pomijając obecność guzków. W praktyce klinicznej, zwłaszcza w ortopedii i radiologii, rozróżnienie: głowa – guzek większy – guzek mniejszy – trzon jest kluczowe przy opisie złamań, zmian zwyrodnieniowych, entezopatii i uszkodzeń stożka rotatorów. Standardy dobrej praktyki opisowej wymagają precyzyjnego nazewnictwa tych struktur, bo od tego zależy zrozumienie opisu przez chirurga i późniejsze planowanie leczenia operacyjnego lub zachowawczego.