Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym typie radiogramu stawu kolanowego bardzo łatwo pomylić podstawowe struktury anatomiczne, zwłaszcza gdy patrzy się tylko na jasne kontury kości, a nie na ich kształt i wzajemne położenie. Strzałka nie wskazuje na kłykcie kości udowej, lecz na wyniosłość położoną pomiędzy kłykciami kości piszczelowej. Kłykcie boczny i przyśrodkowy kości udowej widzimy wyżej, jako duże, zaokrąglone powierzchnie stawowe, które tworzą „daszek” nad szparą stawową. One są gładkie, półkuliste, a ich kontur jest dość regularny. Guzki międzykłykciowe są natomiast po stronie piszczeli, bardziej centralnie, i mają charakterystyczny, trójkątny, nieco „kolczasty” kształt. Typowym błędem jest utożsamianie każdej wyniosłości w okolicy szpary stawowej z kłykciem, bo słowo „kłykieć” kojarzy się intuicyjnie z czymś wypukłym. W interpretacji RTG trzeba jednak pilnować, z której kości pochodzi dana struktura. Drugi częsty problem to zamiana stron: bocznej z przyśrodkową. Bez analizy całej kości piszczelowej i udowej, szerokości szpary stawowej i ustawienia trzonów łatwo „odwrócić” sobie obraz w głowie. Z mojego doświadczenia pomaga patrzenie na charakterystyczny kształt kłykcia bocznego piszczeli – zwykle jest on trochę mniejszy i bardziej wklęsły niż przyśrodkowy, co pozwala określić, po której stronie leży guzek międzykłykciowy boczny. Guzek międzykłykciowy przyśrodkowy jest położony bardziej do środka ciała, bliżej osi mechanicznej kończyny, i na takim zdjęciu będzie po przeciwnej stronie niż wskazywana strzałką. Dobre praktyki w diagnostyce obrazowej mówią, żeby przed nazwaniem struktury zawsze zlokalizować: najpierw kość (udowa czy piszczelowa), potem segment (nasada, przynasada), dopiero na końcu konkretny guzek czy kłykieć. Pominięcie tych kroków prowadzi właśnie do takich mylących skojarzeń, jak nazwanie guzka międzykłykciowego kłykciem lub pomylenie strony bocznej z przyśrodkową.