Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym obrazie łatwo pomylić się, jeśli nie zwróci się uwagi na kilka kluczowych cech ultrasonograficznych. Struktura widoczna na ekranie jest bezechowa, wydłużona i ma cienką, równą ścianę – to bardzo typowy obraz pęcherzyka żółciowego. Złogi wewnątrz dają silny, jasny odblask i wyraźny cień akustyczny za sobą. To właśnie ten cień jest jednym z najważniejszych elementów różnicowania. Nerka lewa ze złogami wygląda inaczej: ma charakterystyczną budowę z korą i piramidami, widoczny jest zarys miedniczki nerkowej, a kamienie zwykle lokalizują się w kielichach lub miedniczce, często z poszerzeniem układu kielichowo‑miedniczkowego. Tutaj nie widać ani zróżnicowania korowo‑rdzeniowego, ani typowego kształtu nerki, więc takie rozpoznanie nie trzyma się kupy. Pęcherz moczowy z kamieniami ma z kolei kształt bardziej kulisty lub owalny, położony jest w miednicy małej, a ściana jest grubsza i zwykle bardziej regularnie napięta. W dodatku duży pęcherz często wypełnia prawie cały przekrój w badaniu nadłonowym, czego na tym obrazie nie ma. Ciężarna macica z płodami prezentuje się jeszcze zupełnie inaczej: widoczne są struktury zarodka lub płodu, pęcherzyk ciążowy, łożysko, a całość ma zupełnie inną lokalizację anatomiczną i echogeniczność. Tutaj brak jakichkolwiek elementów budowy płodu. Typowym błędem jest ocenianie obrazu tylko „na kształt” bez uwzględnienia położenia sondy i okolicy anatomicznej – w jamie brzusznej łatwo pomylić pęcherzyk żółciowy z innymi przestrzeniami płynowymi. Dobrą praktyką jest zawsze myślenie schematem: najpierw lokalizacja i narząd, potem dopiero patologia. Taki sposób analizy znacznie zmniejsza ryzyko błędnej interpretacji i jest zgodny ze standardami opisu badań USG stosowanymi w pracowniach diagnostyki obrazowej.