Poprawnie wskazana została tytanowa endoproteza stawu biodrowego jako ciało obce, które co do zasady nie stanowi przeciwwskazania do badania rezonansem magnetycznym. Tytan jest materiałem niemagnetycznym, ma bardzo niską podatność magnetyczną i dlatego nie jest przyciągany przez silne pole magnetyczne skanera MR. W praktyce klinicznej większość współczesnych endoprotez stawowych, śrub kostnych, płytek czy gwoździ śródszpikowych wykonanych z tytanu lub stopów tytanu jest oznaczona jako MR-safe lub MR-conditional zgodnie z zaleceniami producenta i normami (m.in. ASTM). Oznacza to, że badanie MR może być wykonane bezpiecznie, często przy zachowaniu pewnych warunków, np. maksymalne natężenie pola 1,5 T albo 3 T, określone ograniczenia SAR (współczynnik pochłaniania energii), brak określonych sekwencji silnie nagrzewających. W codziennej pracy technika i lekarza radiologa ważne jest, by zawsze sprawdzić dokumentację implantu lub kartę implantu pacjenta, ale sam fakt posiadania tytanowej endoprotezy biodra nie powinien automatycznie dyskwalifikować z badania MR. Trzeba też pamiętać o artefaktach – metal, nawet niemagnetyczny, powoduje zniekształcenia obrazu, szczególnie w sekwencjach gradientowych, więc przy planowaniu badania okolicy miednicy trzeba dobrać parametry tak, aby ograniczyć artefakty (np. sekwencje z mniejszą podatnością na zniekształcenia, zmiana kierunku fazy, szersze pasmo odbioru). Moim zdaniem kluczowe w praktyce jest rozróżnienie między bezpieczeństwem pacjenta a jakością obrazu: tytanowa proteza zwykle jest bezpieczna, ale może pogorszyć czytelność obrazów w jej bezpośrednim sąsiedztwie. Dlatego w standardach dobrej praktyki zawsze łączymy wiedzę o materiale implantu z rozsądnym doborem protokołu MR.
W rezonansie magnetycznym podstawowym problemem nie jest samo istnienie ciała obcego, ale jego właściwości fizyczne: ferromagnetyzm, możliwość przewodzenia prądu oraz wrażliwość na nagrzewanie i działanie impulsów RF. Typowym błędem jest założenie, że skoro coś jest „medyczne” albo „wszczepione przez lekarza”, to automatycznie jest bezpieczne w MR. To tak nie działa. Pole magnetyczne skanera (1,5 T, 3 T i więcej) może silnie oddziaływać na ferromagnetyczne elementy, powodując ich przemieszczenie, obrót, a nawet uszkodzenie tkanek. Dotyczy to zwłaszcza drobnych metalowych fragmentów w bardzo wrażliwych okolicach. Przykładowo metalowy opiłek w oku jest klasycznym, podręcznikowym przeciwwskazaniem do MR. Ferromagnetyczny drobny fragment może zostać przyciągnięty lub poruszony w obrębie gałki ocznej, co grozi krwawieniem, odwarstwieniem siatkówki, a w praktyce utratą widzenia. Dlatego przed MR u osoby z wywiadem pracy w warunkach narażenia na opiłki metalu (szlifierze, spawacze) często wykonuje się RTG oczodołów, żeby taki opiłek wykluczyć. Podobnie wszczepione rozruszniki serca i stymulatory układu nerwowego należą do grupy urządzeń bardzo wrażliwych na pole elektromagnetyczne. Starsze generacje rozruszników są w zasadzie bezwzględnym przeciwwskazaniem do MR, bo pole magnetyczne może zaburzyć ich działanie, przeprogramować tryb pracy, a nawet doprowadzić do zatrzymania stymulacji lub nagrzania elektrod w mięśniu sercowym. W nowszych latach pojawiły się systemy oznaczone jako MRI-conditional, ale nawet wtedy badanie wymaga ścisłej współpracy z kardiologiem, przełączenia urządzenia w odpowiedni tryb, monitorowania pacjenta i wykonania MR według bardzo konkretnych protokołów. Podobna sytuacja dotyczy neurostymulatorów, np. stymulatorów rdzenia kręgowego czy głębokiej stymulacji mózgu. Te układy zawierają przewody, elektrody i generatory, które mogą się nagrzewać, działać jak anteny RF, a ich elektronika może ulec uszkodzeniu. Typowym błędem myślowym jest wrzucenie wszystkich „metalowych rzeczy” do jednego worka i traktowanie ich tak samo. Tymczasem tytanowa endoproteza stawu biodrowego, jako materiał niemagnetyczny, nie jest przeciwwskazaniem do MR (z zastrzeżeniem zaleceń producenta), natomiast ferromagnetyczne opiłki, klasyczne rozruszniki i wiele stymulatorów nerwowych wymagają albo całkowitej rezygnacji z badania, albo bardzo rygorystycznych warunków. W dobrej praktyce diagnostyki obrazowej zawsze sprawdza się typ implantu, jego oznaczenie (MR-safe, MR-conditional, MR-unsafe) i dopiero na tej podstawie podejmuje decyzję o badaniu.