Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na schemacie widać wyraźnie, że jedna elektroda jest umieszczona na prawym przedramieniu, a druga na lewym przedramieniu, co odpowiada klasycznemu odprowadzeniu I w trójkącie Einthovena. Błędem jest utożsamianie takiego układu z odprowadzeniem II, ponieważ w odprowadzeniu II różnica potencjałów mierzona jest między prawą ręką (elektroda ujemna) a lewą nogą (elektroda dodatnia). Innymi słowy, odprowadzenie II patrzy na serce z prawej góry w dół, w kierunku lewej kończyny dolnej, a nie poziomo przez obręcz barkową. To powoduje, że obraz EKG w odprowadzeniu II jest zwykle jeszcze bardziej dodatni i często używa się go jako głównego kanału monitorującego rytm na sali operacyjnej czy OIT, ale konfiguracja elektrod jest zupełnie inna niż na rysunku. Często spotykany błąd myślowy polega na tym, że każdą konfigurację z prawą ręką jako „minusem” i jakąś inną kończyną jako „plusem” utożsamia się odruchowo z odprowadzeniem II, bo kojarzy się je z podstawowym kanałem zapisu. To niestety prowadzi do mylenia osi patrzenia odprowadzeń. Z kolei odprowadzenia aVR i aVL są odprowadzeniami jednobiegunowymi wzmocnionymi, gdzie elektroda aktywna znajduje się odpowiednio na prawej lub lewej ręce, a elektroda odniesienia jest wirtualna – to kombinacja pozostałych kończyn. Na rysunku widać wyraźnie dwie elektrody tworzące prostą linię między kończynami górnymi, bez udziału kończyny dolnej jako części elektrody odniesienia, więc nie może to być ani aVR, ani aVL. Mylenie tych odprowadzeń wynika zwykle z tego, że nazwy wydają się podobne, a różnice w konfiguracji wyglądają „kosmetycznie”. W praktyce EKG każda zmiana położenia elektrody zmienia kierunek wektora patrzenia na serce, a więc i kształt zespołów QRS oraz załamków P i T. Dlatego tak istotne jest, żeby kojarzyć dokładnie, które kończyny łączy dane odprowadzenie i czy jest ono dwubiegunowe (jak I, II, III), czy jednobiegunowe (jak aVR, aVL, aVF). Dopiero wtedy interpretacja osi elektrycznej serca, przerostów komór czy niedokrwienia ma sens i nie prowadzi do błędnych wniosków diagnostycznych.