Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na podstawie samych obrazów bardzo łatwo pomylić projekcję skośną z klasycznym AP albo z lekkim błędem ułożenia, dlatego wiele osób wybiera nieprawidłową odpowiedź. Kluczowe jest jednak zrozumienie, jak różnią się od siebie standardowe projekcje stawu łokciowego: AP, boczna oraz skośne w rotacji zewnętrznej i wewnętrznej. Zdjęcie przypominające typowe AP będzie miało dość symetryczne odwzorowanie nadkłykcia przyśrodkowego i bocznego, a kości promieniowa i łokciowa częściowo się nakładają. Gdy ktoś wskazuje taką projekcję jako skośną w rotacji zewnętrznej, zwykle wynika to z myślenia w stylu „nie jest boczne, więc pewnie skośne”, co jest trochę zbyt uproszczone. Projekcja boczna z kolei przedstawia staw łokciowy w zgięciu około 90°, z wyraźnym profilem bloczka, wcięcia bloczkowego i głowy kości promieniowej, a kości przedramienia są ustawione jedna za drugą. Jeśli taki obraz uznaje się za skośny, to jest to efekt mylenia pojęć: boczne ≠ skośne. W projekcji skośnej nadal zachowane jest wrażenie „prawie AP”, ale z kontrolowaną rotacją kończyny. W rotacji zewnętrznej promień stopniowo „odkleja się” od kości łokciowej, a boczne struktury stawu, szczególnie głowa kości promieniowej i nadkłykieć boczny, uwidaczniają się lepiej i mniej się nakładają. Ujęcia boczne, czy też prawie idealne AP, nie spełniają tego warunku, więc nie mogą być uznane za prawidłową projekcję skośną. Typowym błędem jest też ocenianie projekcji głównie po stopniu zgięcia łokcia – tymczasem o skośności decyduje głównie rotacja, a nie sama flexja. Warto sobie wyrobić nawyk patrzenia na relacje promień–łokciowa oraz na kształt i wzajemne ustawienie kłykci kości ramiennej. Z mojego doświadczenia dopiero takie podejście naprawdę porządkuje w głowie, która projekcja jest która i dlaczego wybór innego zdjęcia niż numer 1 w tym zadaniu prowadzi do błędnej odpowiedzi.