Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym obrazie USG nerki widoczny jest typowy cień akustyczny, a nie inne rodzaje artefaktów. Warto uporządkować sobie w głowie, jak wyglądają poszczególne zjawiska, bo w codziennej pracy technika obrazowania te pomyłki zdarzają się dość często. Wzmocnienie akustyczne występuje za strukturami płynnymi, jak torbiel, pęcherz moczowy czy żółciowy. Płyn słabo tłumi ultradźwięki, więc za nim obraz staje się jaśniejszy – widzimy pas zwiększonej echogeniczności, a nie ciemną „dziurę”. Na prezentowanym obrazie jest odwrotnie: za hiperechogenną zmianą widoczny jest obszar praktycznie bezechowy, bez echa, czyli właśnie cień, nie wzmocnienie. Podwójne odbicie wiąże się z sytuacją, gdy fala odbija się między dwoma równoległymi, silnie reflektującymi powierzchniami, co daje powtarzający się, zdublowany obraz struktury, zwykle o mniejszej intensywności i położony głębiej. Takie artefakty częściej obserwuje się np. przy badaniu przepony, ścian pęcherza czy przy implantach. Na przedstawionej nerce nie ma powtórzeń obrazu, jest natomiast wyraźne wygaszenie sygnału za przeszkodą. Ogon komety to zupełnie inne zjawisko – to wąski, jasny, ciągnący się za zmianą „ogon” złożony z licznych, silnych odbić, często związany z gazem, mikropęcherzykami albo drobnymi zwapnieniami w ścianie pęcherzyka. Wygląda jak jasna smuga, a nie ciemny słup cienia. Typowym błędem jest utożsamianie każdego wyraźnego artefaktu z ogonem komety lub wzmocnieniem akustycznym, bez analizy, czy za badaną strukturą jest jaśniej, czy ciemniej. Dobra praktyka jest taka, żeby zawsze zadać sobie dwa pytania: co robi echogeniczność za zmianą (rośnie czy spada) i czy tło jest bardziej jednolite czy pełne smug. Odpowiedź na te proste kwestie zwykle prowadzi do poprawnego rozpoznania cienia akustycznego, tak jak w tym pytaniu.