Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym rodzaju zdjęcia kontrastowego żołądka bardzo łatwo pomylić poszczególne części narządu, zwłaszcza gdy patrzy się tylko na kształt przewodu i nie bierze się pod uwagę położenia w stosunku do osi ciała i grawitacji. Strzałka wskazuje najwyżej położony, kopulasty fragment żołądka, a to jest typowa lokalizacja dna, a nie trzonu, wpustu ani odźwiernika. Trzon żołądka przebiega bardziej w dół i w prawo, ma wydłużony, rurkowaty kształt i to właśnie w nim zwykle najlepiej widać fałdy błony śluzowej w badaniu barytowym. Na obrazie trzon nie będzie więc tym „bańkowatym” najwyższym obszarem, tylko raczej środkowym odcinkiem, prowadzącym dalej do części odźwiernikowej. Wpust to z kolei stosunkowo krótki odcinek w okolicy połączenia przełyku z żołądkiem. Na klasycznym RTG przewodu pokarmowego wpust rozpoznaje się po przejściu cienia przełyku w cień żołądka i położeniu w sąsiedztwie przepony. Nie ma on tak szerokiego, zaokrąglonego światła jak dno, zwykle jest bardziej wąski i skierowany ku dołowi. Odźwiernik natomiast leży najniżej i bardziej po prawej stronie, przechodzi dalej w opuszka dwunastnicy. Na obrazach kontrastowych często widać tam zwężenie światła i niekiedy intensywniejsze skurcze perystaltyczne. Typowym błędem jest patrzenie wyłącznie na kształt „bańki” i automatyczne przypisywanie jej do trzonu, bo wydaje się największa, albo kojarzenie najwyższego fragmentu z wpustem, bo „tam wchodzi przełyk”. W dobrej praktyce diagnostyki obrazowej zawsze analizuje się położenie struktur względem przepony, osi kręgosłupa, stron ciała oraz kierunku spływu kontrastu. Jeśli fragment żołądka jest najwyżej, powyżej linii wpustu i tworzy kopułę z pęcherzykiem gazowym, zgodnie z opisami anatomicznymi i radiologicznymi będzie to dno, a nie inne elementy wymienione w odpowiedziach.