Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na takim obrazie łatwo dać się zmylić lokalizacją i kształtem ogniska, dlatego częstym błędem jest automatyczne kojarzenie wszystkiego, co leży wysoko w klatce piersiowej, z płucami albo sercem. W scyntygrafii trzeba jednak myśleć trochę inaczej niż w klasycznym RTG – tu nie oglądamy szczegółowej anatomii, ale rozkład radioznacznika, który zależy od funkcji danego narządu i zastosowanego radiofarmaceutyku. Płuca w typowym badaniu perfuzyjnym lub wentylacyjnym zajmują obszar obu pól płucnych, są symetryczne, obejmują duży fragment klatki piersiowej i nie wyglądają jak pojedyncze, stosunkowo zwarte ognisko. Serce natomiast w badaniach izotopowych (np. scyntygrafia perfuzyjna mięśnia sercowego) ma charakterystyczny kształt podkowy lub pierścienia w projekcjach tomograficznych SPECT i jest położone bardziej centralnie, a nie tak szeroko w prawej części górnej jamy brzusznej. Trzustka to z kolei narząd podłużny, położony głębiej, zwykle w projekcjach scyntygraficznych w ogóle nie jest dobrze widoczna bez bardzo specyficznych radiofarmaceutyków (np. w wybranych badaniach receptorowych). Błąd polega często na tym, że zdający próbuje dopasować obraz do znanej sobie anatomii z RTG czy TK, zamiast skojarzyć, jaki narząd fizjologicznie gromadzi najwięcej podanego izotopu. W przypadku koloidów znakowanych technetem największy wychwyt ma właśnie wątroba, a nie płuca czy serce. Dobra praktyka w medycynie nuklearnej to zawsze zwracanie uwagi na oznaczenia strony (P/L), lokalizację względem żeber i przepony oraz typ badania. Z mojego doświadczenia, gdy tylko zacznie się patrzeć na te obrazy jak na mapę funkcji, a nie klasyczne zdjęcie anatomiczne, rozpoznawanie wątroby przestaje sprawiać problem.