Prawidłowo – PTV to właśnie zaplanowany obszar napromieniania (Planning Target Volume). W radioterapii stosuje się kilka zdefiniowanych objętości: GTV (Gross Tumor Volume – makroskopowy guz), CTV (Clinical Target Volume – kliniczny obszar napromieniania, czyli guz plus strefa możliwego mikroskopowego nacieku) oraz właśnie PTV. PTV powstaje z CTV przez dodanie odpowiednich marginesów bezpieczeństwa, które mają uwzględnić niepewności: ruchy pacjenta, ruchomość narządów (np. oddech, perystaltyka), błędy ustawienia, ograniczenia systemu unieruchomienia czy dokładności aparatu. Moim zdaniem to jedno z kluczowych pojęć w planowaniu, bo decyduje, czy dawka rzeczywiście trafi tam, gdzie trzeba, w każdych typowych warunkach leczenia. W praktyce planowania na systemie TPS (Treatment Planning System) fizyk medyczny i lekarz radioterapeuta wyznaczają najpierw GTV i CTV na obrazach TK (często z fuzją z MR lub PET), a dopiero potem definiują PTV, np. CTV + 5 mm marginesu izotropowego albo bardziej złożone marginesy anisotropowe. W protokołach klinicznych i wytycznych (np. ICRU Report 50/62, nowsze ICRU 83) bardzo mocno podkreśla się, że dawka referencyjna musi pokryć PTV w określonym procencie objętości, np. 95% PTV otrzymuje 95% dawki przepisanej. Dzięki temu można kontrolować, czy napromienianie jest wystarczająco jednorodne i czy nie ma nieakceptowalnych niedowiązań w obrębie celu. W nowoczesnych technikach jak IMRT czy VMAT całe kształtowanie rozkładu dawki, optymalizacja planu, analiza DVH i kontrola jakości są wykonywane właśnie w odniesieniu do PTV. W praktyce klinicznej technik radioterapii, ustawiając pacjenta na aparacie, tak naprawdę pilnuje, aby w każdym dniu leczenia PTV znalazło się w polu wiązek zgodnie z planem, a nie tylko „sam guz”, który i tak jest często niewidoczny w obrazowaniu portalowym lub CBCT.
W radioterapii onkologicznej podobne nazwy obszarów potrafią być mylące, bo wszystkie brzmią dość technicznie, a jednak znaczą coś innego. Obszar guza to głównie odpowiednik GTV, czyli makroskopowo widoczna masa nowotworowa w badaniach obrazowych lub w badaniu fizykalnym. GTV nie uwzględnia mikroskopowego naciekania ani marginesów bezpieczeństwa, a tym bardziej nie bierze pod uwagę błędów ustawienia pacjenta i niepewności geometrycznych. Gdyby planować napromienianie tylko na „obszar guza”, bardzo łatwo byłoby niedoleczyć choroby w obrębie komórek nowotworowych rozsianych kilka milimetrów lub centymetr od widocznej zmiany. Kliniczny obszar napromieniania, czyli CTV, jest krokiem dalej – obejmuje guz plus strefę potencjalnego zajęcia mikroskopowego. To ważne pojęcie, stosowane w wytycznych ICRU i w praktyce lekarzy radioterapeutów, ale nadal nie jest to PTV. CTV nadal nie uwzględnia wszystkich niepewności związanych z codziennym ustawieniem pacjenta na aparacie, jego ruchami oddechowymi czy zmianami ułożenia narządów z dnia na dzień. Z mojego doświadczenia właśnie tu pojawia się typowy błąd myślowy: skoro CTV to „kliniczny obszar napromieniania”, wielu osobom wydaje się, że jest to to samo co „obszar leczony”. Tymczasem obszar leczony, rozumiany praktycznie jako obszar, który w rzeczywistości dostaje zaplanowaną dawkę, to jest PTV – zaplanowany obszar napromieniania. To PTV powstaje z CTV przez dodanie marginesów technicznych i geometrycznych. Odpowiedź „obszar leczony” jest też zbyt ogólna i nie odpowiada żadnemu standardowemu, zdefiniowanemu skrótowi w systemie ICRU. W profesjonalnym planowaniu radioterapii trzeba precyzyjnie rozróżniać te pojęcia: GTV – guz, CTV – kliniczny obszar obejmujący potencjalne mikroskopowe szerzenie, PTV – obszar zaplanowany do pokrycia dawką z uwzględnieniem niepewności. Tylko wtedy można sensownie ocenić rozkład dawki, krzywe DVH i spełnić wymagania protokołów klinicznych. Mylenie PTV z GTV albo z „obszarem leczonym” prowadzi do błędnej interpretacji planu i może skutkować albo niedostatecznym pokryciem nowotworu, albo nadmiernym napromienianiem zdrowych tkanek.