Prawidłową krzywą tympanometryczną w kontekście prawidłowego słuchu pokazuje wynik badania 3, czyli klasyczny wykres typu A. W tym typie tympanogramu szczyt krzywej znajduje się w okolicy 0 daPa (zwykle między -100 a +50 daPa), co oznacza, że ciśnienie w uchu środkowym jest wyrównane z ciśnieniem atmosferycznym, a trąbka słuchowa działa prawidłowo. Dodatkowo wysokość szczytu (tzw. podatność, compliance) mieści się w normie – błona bębenkowa i łańcuch kosteczek są wystarczająco ruchome, ale nie nadmiernie wiotkie. W praktyce klinicznej właśnie taki tympanogram łączy się najczęściej z prawidłowymi progami w audiometrii tonalnej i brakiem przewodzeniowego ubytku słuchu. Moim zdaniem warto zapamiętać prostą zasadę: szczyt w okolicy zera = zdrowe ucho środkowe (oczywiście przy braku innych patologii). W gabinecie laryngologicznym taki wynik widzimy np. u dzieci po skutecznym leczeniu wysiękowego zapalenia ucha, kiedy płyn już się wchłonął, a wentylacja jamy bębenkowej wróciła do normy. Z mojego doświadczenia, przy ocenie tympanogramu zawsze trzeba popatrzeć jednocześnie na typ krzywej, jej wysokość oraz szerokość przy połowie amplitudy – zbyt szeroka krzywa albo bardzo niska podatność mogą już sugerować początki dysfunkcji ucha środkowego, nawet jeśli szczyt jest blisko 0 daPa. Jednak w typowych testach egzaminacyjnych za wzorzec prawidłowego ucha przyjmuje się właśnie taki kształt jak na wyniku 3: pojedynczy, wyraźny, wąski szczyt w okolicy ciśnienia atmosferycznego, bez spłaszczenia, bez przesunięcia w stronę ciśnień ujemnych czy dodatnich. To jest zgodne z podręcznikowymi kryteriami tympanogramu typu A.
W tym pytaniu łatwo dać się zmylić samym kształtem krzywej albo jej wysokością, ale kluczowa jest lokalizacja szczytu oraz ogólny typ tympanogramu. W prawidłowym uchu środkowym mówimy o typie A, gdzie maksymalna podatność błony bębenkowej wypada w okolicy 0 daPa. Jeśli szczyt jest wyraźnie przesunięty w stronę ciśnień ujemnych, jak na jednym z zaprezentowanych wykresów, sugeruje to typ C. Taki obraz wiąże się najczęściej z podciśnieniem w jamie bębenkowej, np. przy zaburzonej drożności trąbki słuchowej, początkach wysiękowego zapalenia ucha albo po infekcji górnych dróg oddechowych. Ucho może jeszcze nie dawać dużego ubytku w audiometrii, ale nie uznajemy tego za stan w pełni prawidłowy. Inny wykres pokazuje prawie płaską linię, bez wyraźnego szczytu – to typ B. Jest on typowy dla obecności płynu w uchu środkowym, perforacji błony bębenkowej lub nieprawidłowości w działaniu drenu wentylacyjnego. W takim przypadku błona bębenkowa praktycznie nie zmienia swojej podatności przy zmianach ciśnienia w przewodzie słuchowym zewnętrznym. To klasyczny obraz przewodzeniowego zaburzenia słuchu i zdecydowanie nie potwierdza prawidłowego słyszenia. Można też spotkać wykres z bardzo wysokim, wąskim lub przesadnie szerokim szczytem, który odpowiada typom Ad lub As. W typie Ad mamy nadmierną podatność, np. przy zbyt wiotkiej błonie bębenkowej albo przerwaniu łańcucha kosteczek, co w praktyce może dawać ubytek słuchu mimo pozornie „ładnej” krzywej. W typie As szczyt jest niski i spłaszczony, co sugeruje usztywnienie układu przewodzącego, np. w otosklerozie. Typowym błędem myślowym jest ocenianie jedynie kształtu „wierzchołka” bez zwrócenia uwagi na położenie względem osi ciśnienia i bez znajomości klasyfikacji Jergera. W badaniu tympanometrycznym zawsze trzeba łączyć pozycję szczytu, jego amplitudę oraz szerokość z obrazem klinicznym i wynikami audiometrii. Dlatego tylko krzywa o cechach typu A, jak w odpowiedzi 3, może być uznana za potwierdzenie słuchu w granicach normy.