Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W zapisie EKG bardzo łatwo pomylić poszczególne załamki, zwłaszcza na początku nauki. Typowy błąd polega na kojarzeniu każdego wyraźnego załamka z „jakimś skurczem serca”, bez dokładnego rozróżniania, która część mięśnia sercowego jest pobudzana. Depolaryzacja przedsionków dotyczy wyłącznie załamka P, natomiast pozostałe załamki – T, Q, R – odnoszą się już do zjawisk w obrębie komór. Jeśli ktoś wybiera załamek T, zwykle myli pojęcia depolaryzacji i repolaryzacji. Załamek T odzwierciedla repolaryzację komór, czyli powrót komórek mięśnia komór do stanu spoczynkowego po skurczu. To jest końcowa faza cyklu komorowego, a nie początek pobudzenia. Klinicznie ocena załamka T jest ważna np. w niedokrwieniu, zaburzeniach elektrolitowych czy działaniach niepożądanych leków, ale nie ma związku z depolaryzacją przedsionków. Z kolei załamki Q i R wchodzą w skład zespołu QRS, który jako całość opisuje depolaryzację komór. Załamek Q jest zwykle pierwszym ujemnym wychyleniem przed dodatnim R i odzwierciedla wczesną fazę pobudzenia przegrody międzykomorowej. Załamek R to główny dodatni komponent zespołu QRS, związany z rozprzestrzenianiem się fali depolaryzacji przez masę mięśnia komór. W praktyce diagnostycznej to właśnie kształt i szerokość zespołu QRS, a nie załamek P, wykorzystuje się do oceny bloków odnóg pęczka Hisa czy komorowych zaburzeń rytmu. Błąd myślowy polega często na tym, że skoro załamki Q, R i T są „większe”, to wydają się ważniejsze i automatycznie przypisuje im się rolę w inicjacji pobudzenia. Tymczasem przedsionki mają dużo mniejszą masę mięśniową niż komory, więc ich aktywność elektryczna generuje mniejszy załamek – właśnie P. Standardy opisowe EKG jasno wskazują: P = depolaryzacja przedsionków, QRS = depolaryzacja komór, T = repolaryzacja komór. Jeśli ten schemat się dobrze utrwali, interpretacja EKG staje się dużo prostsza i bardziej logiczna.