Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym zadaniu łatwo dać się złapać na sam kształt zespołu QRS albo wysokość załamka R, a to nie jest najważniejsze. Fala Pardee’go nie polega na „dziwnie wyglądającym QRS”, tylko na charakterystycznym uniesieniu odcinka ST. Kryterium jest położenie odcinka ST względem linii izoelektrycznej i jego kształt. W trzech pozostałych zapisach odcinek ST albo jest prawidłowy, albo ma tylko niewielkie odchylenia, które częściej wiążą się z innymi stanami niż ostry zawał z uniesieniem ST. Typowym błędem jest skupianie się na tym, że jakiś załamek jest głęboki, QRS jest wąski lub szeroki, albo że załamek T jest „dziwny”. To oczywiście są ważne obserwacje, ale dla fali Pardee’go podstawą jest wyraźne, kopulaste uniesienie ST, które praktycznie zlewa się z załamkiem T. W zapisach, które nie są poprawną odpowiedzią, punkt J znajduje się blisko linii izoelektrycznej, a ST albo jest poziomy, albo tylko lekko odchylony – takie zmiany można widzieć np. przy przeciążeniu komór, zaburzeniach elektrolitowych czy zmianach nieswoistych. Z mojego doświadczenia największy problem mają osoby uczące się EKG z rozróżnieniem: „wysoki R i normalny ST” kontra „wysoki R i uniesiony ST”. W codziennej praktyce technik powinien zawsze ocenić: gdzie jest linia izoelektryczna (najlepiej w odcinku TP lub PR), gdzie zaczyna się punkt J i ile kratek w pionie dzieli ST od tej linii. Dopiero na tej podstawie można mówić o fali Pardee’go. Pamiętanie o tej sekwencji oceny pozwala uniknąć zarówno nadrozpoznawania zawału, jak i groźnego przeoczenia prawdziwego STEMI, co jest absolutnie kluczowe w pracy z EKG.