Poprawna odpowiedź to VC, czyli vital capacity – po polsku pojemność życiowa płuc. W badaniu spirometrycznym VC oznacza maksymalną objętość powietrza, jaką pacjent może spokojnie wydmuchać po wcześniejszym maksymalnym, powolnym wdechu. Innymi słowy: najpierw pacjent nabiera tyle powietrza, ile się da, ale bez gwałtownego szarpania, potem powoli i do końca je wydycha. To właśnie ten zakres objętości między maksymalnym wdechem a maksymalnym wydechem nazywamy pojemnością życiową i w opisie badania jest ona oznaczana skrótem VC. W praktyce technika spirometrii wymaga, żeby przy pomiarze VC pacjent był dobrze poinstruowany: musi wykonać spokojny, ale pełny wdech i równie spokojny, długi wydech aż do osiągnięcia objętości zalegającej. Z mojego doświadczenia, jeżeli pacjent skraca wydech, VC wychodzi zaniżone, co może sugerować restrykcję, której tak naprawdę nie ma. Pojemność życiowa jest ważnym parametrem przy ocenie chorób restrykcyjnych (np. zwłóknienie płuc, kifoza), ale też jako punkt odniesienia przy analizie innych wskaźników, np. FEV1/VC. W wielu zaleceniach (ERS/ATS) podkreśla się, że interpretacja spirometrii powinna uwzględniać zarówno FVC (wymuszoną pojemność życiową), jak i spokojną VC, bo te wartości mogą się różnić u pacjentów z obturacją. W dobrze wykonanym badaniu technik zawsze sprawdza powtarzalność pomiarów VC i porównuje je do wartości należnych, obliczonych na podstawie wieku, wzrostu, płci i rasy pacjenta. W praktyce w pracowni spirometrycznej warto też kojarzyć VC z prostszymi pojęciami dla pacjenta, np. „pełny spokojny oddech od maksimum do minimum”, co ułatwia współpracę i poprawia jakość testu.
W spirometrii bardzo łatwo się pomylić, bo większość skrótów wygląda podobnie i wszystkie odnoszą się do różnych objętości lub pojemności płuc. Dlatego wiele osób automatycznie sięga po TLC, FRC czy IC, bo kojarzą im się z „pojemnością” albo „całkowitą objętością płuc”. Problem w tym, że klasyczna spirometria mierzy tylko te objętości, które pacjent może świadomie wciągnąć lub wydmuchać, a nie wszystko, co faktycznie znajduje się w płucach. TLC, czyli total lung capacity, to całkowita pojemność płuc – obejmuje ona nie tylko powietrze możliwe do wydmuchania, ale też objętość zalegającą, której spirometr nie jest w stanie bezpośrednio zmierzyć. Do oceny TLC używa się metod pletyzmografii ciała lub technik gazowych, a nie zwykłej spirometrii przybiurkowej. Dlatego TLC nie może być prawidłową odpowiedzią na pytanie o skrót oznaczający pojemność życiową w klasycznym badaniu spirometrycznym. FRC, czyli functional residual capacity, to czynnościowa pojemność zalegająca – objętość powietrza pozostająca w płucach po spokojnym wydechu. Ona również zawiera w sobie komponentu, której spirometr nie rejestruje (objętość zalegająca RV), więc FRC też nie jest parametrem bezpośrednio mierzonym w standardowej spirometrii, tylko raczej w badaniach bardziej zaawansowanych. Typowym błędem myślowym jest tu utożsamianie „pojemności” z „pojemnością życiową”, podczas gdy w fizjologii układu oddechowego każda z pojemności ma ściśle zdefiniowane granice objętości. IC, czyli inspiratory capacity, to pojemność wdechowa, a więc ilość powietrza, jaką można wciągnąć od poziomu spokojnego wydechu (FRC) do maksymalnego wdechu. To też nie jest pojemność życiowa, tylko jej fragment – dokładnie ta część, która dotyczy wdechu. W spirometrii pojemność życiowa (VC) obejmuje zarówno komponent wdechowy, jak i wydechowy, czyli cały zakres między maksymalnym wdechem a maksymalnym wydechem. Moim zdaniem najczęściej błąd wynika z tego, że ktoś pamięta ogólnie „pojemność = capacity”, ale nie kojarzy, że skrót VC jest tu specyficzny dla vital capacity. Dobra praktyka w pracowni to zawsze łączyć skrót z pełną nazwą i prostą definicją, wtedy łatwiej uniknąć takich pomyłek i poprawnie interpretować wyniki badania spirometrycznego.