Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na ilustracji pokazano ułożenie typowe dla badania całej stopy, a nie tylko wybranego jej fragmentu. Pacjent leży lub siedzi, stopa jest ułożona podeszwą płasko na detektorze, z wyprostowanymi palcami i możliwie równomiernym rozłożeniem ciężaru. Strzałka wskazuje środek pola ekspozycji w obrębie podeszwy, co w praktyce oznacza centralne promieniowanie mniej więcej na środek stopy. To ustawienie pozwala objąć w jednym zdjęciu paliczki, kości śródstopia oraz tyłostopie wraz z częścią kości skokowej i piętowej. Częsty błąd polega na tym, że patrząc na podeszwę, ktoś automatycznie kojarzy obraz z kością piętową. Tymczasem dla celowanego badania kości piętowej stosuje się inne projekcje – najczęściej boczną, w której pięta jest profilowana, oraz osiową (plantodorsal lub dorsoplantar), gdzie wiązka jest silnie ukierunkowana na piętę, a pole ekspozycji jest zdecydowanie mniejsze i skupione na tylnym odcinku stopy. Równie mylące bywa utożsamianie takiego ułożenia ze zdjęciem palców lub śródstopia. Dla palców najczęściej zawęża się pole do przedniego odcinka stopy, centralna wiązka biegnie na interesujący promień, a technik dba, żeby niepotrzebnie nie naświetlać reszty struktur. Przy śródstopiu podobnie – ogniskowanie idzie bardziej na część środkową, ale zwykle nie ma potrzeby obejmowania całego tyłostopia. Na pokazanej fotografii wyraźnie widać, że detektor jest pod całą stopą, a zaznaczony punkt centralny znajduje się w takim miejscu, aby promieniowanie równomiernie rozłożyło się na wszystkie odcinki. Z mojego doświadczenia wynika, że typowym błędem uczniów jest skupianie się tylko na tym, co wskazuje strzałka, bez analizy całego ułożenia kończyny i wielkości pola ekspozycji. W diagnostyce obrazowej właśnie pozycjonowanie i dobór pola naświetlania są kluczowe do rozróżnienia, czy badamy konkretny segment (np. paluch, pięta), czy całą stopę jako jedną jednostkę anatomiczną.